بر اساس یافته‌های تازه پژوهشگران، گربه‌ها بر خلاف تصور رایج به اندازه سگ‌ها باهوش هستند.

پژوهشگران ژاپنی می‌گویند که گربه‌ها آزمایش‌های مشخص حافظه را به خوبی سگ‌ها انجام می‌دهند که نشان می‌دهد به همان اندازه باهوش هستند.

مطالعه‌ای که بر روی ۴۹ گربه خانگی انجام شده نشان می‌دهد که گربه‌ها تجربه‌های خوشایندی مانند خوردن خوراکی مورد علاقه‌شان را به یاد می‌آورند.

این نوع از یادآوری رویدادهای خاص که "حافظه اپیزودیک" نام دارد، پیش از این در مورد سگ‌ها به اثبات رسیده است.

انسان‌ها‌ اغلب به طور آگاهانه رویدادهایی را که در گذشته زندگی آنها رخ داده است بازسازی می‌کنند؛ خاطراتی مانند روز اول کار جدیدشان، یا روز عروسی‌شان یا اینکه صبحانه چه خورده‌اند.

این نوع از خاطرات به برداشت هر شخص از آن رویداد بستگی دارد و برای همین برای آن شخص منحصر به فرد هستند.

ساهو تاگاکی، روانشناس دانشگاه کیوتو، می‌گوید که گربه‌ها هم مانند سگ‌ها، خاطراتی از یک تجربه مشخص در گذشته را به یاد می‌آورند که می‌تواند به معنای داشتن حافظه اپیزودیک برای سگ‌ها و گربه‌ها درست مانند انسان باشد.

خانم تاگاکی می‌گوید: "حافظه اپیزودیک با کارکرد درون‌نگر ذهن مرتبط است و ممکن است مطالعات ما به معنای وجود نوعی از خودآگاهی در گربه‎ها باشد."

"یک حدس جالب آن است که ممکن است گربه‌ها درست مانند انسان‌ها، فعالانه از از یادآوری خاطراتی از تجربه‌های گذشته خود لذت ببرند."

تیم پژوهشگران ژاپنی در آزمایش بر روی ۴۹ گربه خانگی، توانایی آنها را در این مورد سنجیدند که آیا بعد از ۱۵ دقیقه به یاد می‌آورند از کدام ظرف غذا خورده‌اند و کدام ظرف دست نخورده باقی مانده است.

یافته‌های این آزمایش نشان داد که گربه‌ها می‌توانند اطلاعاتی از چیستی و مکان ظرف غذا را به یاد بیاورند که به معنای داشتن حافظه اپیزودیک برای گربه‌هاست. این پژوهش‌ها همچنین نشان داده‌اند که گربه‌ها حافظه درازمدت‌تری از زمان ۱۵ دقیقه‌ای آزمایش‌های اولیه دارند. 

گربه‌ها در آزمایش‌های ذهنی دیگر نیز به اندازه سگ‌ها موفق بوده‌اند، که این آزمون‌ها شامل واکنش به حرکت‌های‌ بدن، حالت‌های صورت و عواطف انسانی می‌شود.

پرفسور لوری سانتوز، از دانشگاه ییل در آمریکا، می‌گوید این آزمایش‌ها به خوبی نشان می‌دهند که گربه‌ها اطلاعاتی را به یاد می‌آورند درباره جاهایی که قبلا جستجو کرده‌اند و مکان‌هایی که غذا خورده‌اند.

این تیم پژوهشگران ژاپنی پیش از این با آزمایش‌های مشابه، دریافته بودند که سگ‌ها ظرفی را که از آن غذا خورده‌اند به یاد می‌آورند.

سال گذشته نیز پژوهشگرانی در مجارستان دریافته بودند که سگ‌ها می‌توانند کارهای صاحبان خود را به یاد بیاورند، حتی وقتی که به طور مشخص برای این کار آموزش ندیده باشند.

تجزیه و تحلیل کلمات و لحن ادای آنها در مغز انسان و سگ به یک صورت انجام می‌گیرد.

تحقیقات جدیدی که پژوهشگران دانشگاه ائوفوس لوران بوداپست، پایتخت مجارستان، در مورد برقراری ارتباط بین انسان و سگ انجام داده‌اند نشان می‌دهد که سگ‌ها توانایی درک کلمات و همچنین نحوه ادای کلمات را دارند.

در گزارش این تحقیقات که در نشریه ساینس منتشر شده آمده است که در سگ هم، مانند انسان، تجزیه و تحلیل معنی کلمات در نیمکره چپ مغز و تجزیه و تحلیل لحن ادای کلمات در نیمکره راست مغز انجام می‌گیرد.

براساس این گزارش، هنگامی که کلمه‌ای محبت آمیز و حاکی از تشویق با لحنی مناسب به سگ گفته شود، شنیدن این کلمه باعث فعال شدن مرکز درک لذت در مغز سگ می‌شود اما اگر همین کلمه با لحنی نامناسب ادا شود، لذت حاصل از آن به مراتب کمتر است.

یکی از نتایج این پژوهش این است که مکانیزم پردازش کلمات در روند تکامل انسان به مراتب زودتر از آنچه که قبلا تصور می شد ایجاد شد و برخورداری از این مکانیزم منحصر به انسان نیست. در واقع، قرار گرفتن در محیطی که مبادله کلمات در آن به طور مستمر ادامه دارد، مثلا محل سکونت یک خانواده، باعث می‌شود تا درک معنی کلمات حتی در حیوانات که قوه ناطقه هم ندارند رشد کند.

اتیلا اندیکس، از اعضای گروه پژوهشی دانشگاه ائوفوس لوران گفته است که "مغز انسان ته تنها آنچه را که گفته می‌‌شود و نحوه گفتن آن را به طور جداگانه تجزیه و تحلیل می‌کند بلکه اطلاعات به دست آمده از این دو فرآیند را با هم ترکیب می‌کند تا به درک واحدی از کلمه دست یابد."

وی افزوده است که مطالعه‌ای که صورت گرفته نشان می‌دهد که سگ هم دقیقا به همین شکل معنی کلمات و نحوه ادای آنها را تجزیه و تحلیل و برای درک نهایی، نتیجه این دو فرآیند را ترکیب می‌کند.

کشف نحوه درک کلمات توسط سگ‌ها می تواند برقراری ارتباط بین انسان و سگ و همکاری آنها را بهبود بخشد.

در این مطالعه، سیزده سگ زیر دستگاه اسکنر ویژه قرار گرفتند و واکنش بخش‌های مختلف مغز آنها به محرکه "کلمه" و "لحن ادای کلمه" مورد بررسی قرار گرفت.

یکی دیگر از نتایج به دست آمده این بوده است که صداهای غیرکلامی که با لحنی مشخص ادا شود در همان بخش از مغز سگ تجزیه و تحلیل می‌شود که صداهای کلامی با همان لحن را تجزیه و تحلیل می‌کند.

خانم اندیکس گفته است که "آنچه که واژه‌ها را به پدیده‌ای خاص انسان تبدیل می‌کند، ظرفیت عصبی منحصر به فردی برای درک آنها نیست بلکه توانایی انسان در ابداع شیوه به کارگیری کلمات است."

bbc news

جانورشناسان می‌گویند کوسه‌ای را شناسایی کرده‌اند که تا ۴۰۰ سال عمر می‌کند.

محققان عقیده دارند که این کوسه که در سواحل کشور گرینلند زندگی می‌کند، اگر نه طولانی‌ترین عمر، ولی یکی از بیشترین طول عمر‌ها را در بین جانوران دارد.

در گزارشی که در مجله معتبر ساینس منتشر شده، آمده است که این کوسه‌های عظیم‌الجثه تا سن ۱۵۰ سالگی به بلوغ نمی‌رسند و تنها بعد از آن است که قدرت جفت‌گیری پیدا می‌کنند. 

این گزارش نتیجه کار یک تیم بین‌المللی از دانشمندان -که رهبری آنها به عهده جولیوس نیلسون از دانشگاه کپنهاگ در دانمارک است- در آب‌های کشورهای گرینلند، نروژ و آمریکاست.

این محققان با روش تشخیص سن از روی کربن-۱۴، بر روی ۲۸ کوسه ماده که به طور تصادفی در تورهای ماهیگیران گرینلندی گرفتار شده بودند، به این نتیجه رسیدند. آنها لایه‌های چشمان این کوسه‌ها را برای یافتن میزان کربن-۱۴ بررسی کردند. کربن-۱۴ یک ایزوتوپ مشخص کربن است که در سال‌های دهه ۱۹۵۰ میلادی و همزمان با آزمایش‌های مربوط به بمب‌های اتمی وارد محیط زیست شد. 

چشم کوسه، وقتی هنوز در رحم مادر است شکل می‌گیرد. اگر کوسه در سال‌های ۱۹۶۰ حامله می‌بود، میزان کربن-۱۴ در لایه‌های چشم های بچه‌ها بیشتر می‌شود.

محققان دریافتند که بیشتر این کوسه‌ها بیش از ۵۰ سال عمر دارند. از آنجا که کوسه‌های گرینلند سالی یک سانتیمتر رشد می‌کنند، می‌شود سن آنها را با اندازه قدشان حدس زد.

با کنار هم گذاشتن نتایج بدست آمده از آزمایش‌های کربن-۱۴ و همینطور میزان قد این کوسه‌ها، محققان عمر پیرترین کوسه شناخته‌شده این سواحل را ۳۹۲ سال حدس زدند. کوسه بزرگ بعدی ۳۳۵ سال عمر داشت. آنها می‌گویند متوسط عمر این کوسه‌ها ۲۷۲ سال است. 

این که سگ بهترین دوست انسان، زیرگونه اهلی گرگ است روشن است. آن چه روشن نیست این است که گرگ چگونه اهلی شد. تحقیقات جدید نشان می‌دهد که اهلی شدن گرگ در دو منطقه صورت گرفته است.

از مدت‌ها پیش این موضوع که سگ در اروپا اهلی شده یا در آسیای شرقی مورد مناقشه بوده است. اینک تیمی تحقیقاتی در دانشگاه آکسفورد بریتانیا با بررسی‌های ژنتیکی به این نتیجه دست یافته که سگ در هر دوی این مناطق اهلی شده است.

بر اساس این کار مطالعاتی، سگ‌های امروزین از گرگ‌هایی منشاء گرفته‌اند که در دو منطقه اروپا و خاور نزدیک جدا از هم زندگی ‌می‌کرده‌اند.

تا کنون بسیاری از دانشمندان تصور می‌کردند که سگ تنها یک بار اهلی شده و بعد از اهلی شدن در زیستگاه‌های انسان‌ها گسترش یافته است.

تیم پژوهشی بین‌المللی فوق به ریاست گرگر لارسون ژن‌های حدود ۶۰ سگ را که بین ۱۲هزار تا هزار سال پیش می‌زیسته‌اند، با ژن‌های حدود ۲۵۰۰ سگ امروزین مقایسه کرده است. نتیجه این قیاس که در مجله علمی ساینس به چاپ رسیده این است که نیاکان اولیه سگ‌های دوران معاصر اروپا و آسیا پیش از این در مناطقی منفک از یکدیگر می‌زیسته‌ و جداگانه تکامل پیدا کرده‌اند.

رانده شدن گونه اروپایی

بررسی‌ها بر روی بقایای سگی که حدود ۲۸۰۰ سال پیش در ایرلند می‌زیسته نتیجه برجسته‌ای در این تحقیقات به دست داده است. مقایسه ژن‌های این سگ با سگ‌های اروپایی امروزین نشان می‌دهد که سگ‌های اروپا و آسیا در آن زمان با یکدیگر تفاوت بارزی داشته‌اند.

ترکیب این دو زمانی آغاز شد که سگ‌های آسیایی همراه انسان‌ها به اروپا مهاجرت کرده و در برخی مناطق سگ‌هایی که پیش از این در آن جا زیست می‌کرده‌اند را رانده‌اند. این نتیجه با یافته‌های باستان‌شناسی نیز مطابقت دارد.

هر دوی این بررسی‌ها نشان می‌دهد که ۱۰ هزار سال پیش هم در اروپا و هم در آسیا سگ‌ها می‌زیسته‌اند. تنها در آسیای مرکزی است که تا کنون وجود سگ‌ها در ۶ هزار سال قبل ثابت شده است.

dw

محققان ایرانی موسسه خزنده‌شناسان پارس و دانشگاه کردستان جنس جدیدی از مارمولک‌ها را برای اولین بار در بخش جنوبی زاگرس شناسایی کرده‌اند.

این گونه مارمولک در منطقه حفاظت شده هماگ که مرتفع ترین کوهستان استان هرمزگان است، کشف و توصیف شد. گکوی پارسی تنها جنس بوم‌زاد (اندمیک) از بین تمام ۲۵۰ گونه خزندگان در ایران محسوب می شود و تنها دارای یک گونه است.

"ما در واقع برای ارزیابی زیستگاه و پایش به این منطقه رفته بودیم که بعد از سی و پنج روز زندگی در آنجا این گونه را مشاهده کردیم."

موسسه خزنده‌شناسان پارس از سال ۸۷ در حال گردآوری اطلس خزندگان ایران بوده است و به همین منظور مناطق زیادی را در ایران بررسی کرده‌اند؛ از جمله بخش‌های وسیعی از زاگرس مرکزی و فلات مرکزی ایران را.

آقای صفایی می‌گوید: "از ابتدا منطقه حفاظت شده هماگ که در گوشه جنوبی زاگرس قرار دارد، برای ما جالب بود بطوری که از سال ۱۳۹۰ هر ساله این منطقه را مورد مطالعه قرار دادیم و وقتی متوجه شدیم بیش از پانزده درصد از انواع خزندگان ایران را در خود جای داده، مطمئن بودیم که با گونه‌های جدیدی مواجه خواهیم شد."

باربد صفایی کارشناس ارشد تنوع زیستی، به همراه همسرش هانیه غفاری، عضو هیات علمی دانشگاه کردستان و استیون اندرسن استاد دانشگاه پاسیفیک کالیفرنیا تحقیق مشترک خود را در زوتاکسا، نشریه آرایه‌شناسان (تاکسونومیست‌ها) نیوزیلند منتشر کرده‌اند.

جنس گکوی پارسی به دلیل خصوصیات مختلف مثل نداشتن انتهای پهن انگشتان و پولک پوستی، بسیار متفاوت از سایر جنس‌های خاورمیانه‌ای تشخیص داده‌ شده است.

گکوی پارسی زمین‌زی است و در بخشی محصور در جنگل‌های استپی کوه‌های زاگرس، میان درخت‌های پسته وحشی و درختچه‌‌های بادام کوهی زندگی می‌کند.

این محققان نام استاد هوشنگ ضیایی، بوم‌شناس و نویسنده کتاب پستانداران ایران را به پاسداشت یک عمر تلاش در حفاظت از حیات وحش ایران بر روی این گونه قرار داده‌اند و به این ترتیب این مارمولک گکوی پارسی ضیایی (Parsigecko ziaiei) خوانده می‌شود.

باربد صفایی معتقد است که این مارمولک نیز مانند یوز ایرانی به زودی به لیست قرمز اتحادیه جهانی حفاظت از حیات وحش اضافه خواهد شد اما "شاید به دلیل محدوده بسیار کوچک حضور گونه، از همین ابتدا وضعیت آن در آستانه انقراض در نظر گرفته شود."

در پانزده سال اخیر تعداد ۳۵ گونه از خزندگان در ایران توسط پژوهشگران ایرانی کشف شده است، اما این جنس جدید اولین و تنها جنس معرفی شده در بین تمام مهره داران ایران است که محققان ایرانی موفق به کشف و توصیف آن شده‌اند.

bbc news

عقاب هارپارگورنیس یا عقاب هاآست  پرنده شکاری منقرض‌شده‌ای است که تا حدود سال ۱۴۰۰ میلادی در جزیره جنوبی نیوزیلند زندگی می‌کرد. تصور می‌شود این پرنده همان پواکای در اسطوره‌های مائوری‌ها (بومیان نیوزیلند) باشد. عقاب هارپارگورنیس پرنده‌ای عظیم‌الجثه بود که اندازه آن تقریباً دو برابر بزرگترین عقاب‌های زنده حال حاضر بود.

شکار اصلی او پرندهٔ عظیم‌الجثه و بی‌پرواز موآ بود و جثهٔ غول‌آسای این عقاب پاسخی فرگشتی به اندازهٔ عظیم شکارش بوده‌است چراکه نیاکان هر دوی آنها زمانی که به این جزیره وارد شدند بسیار کوچکتر بودند و با توجه به نداشتن رقیب به مرور اندازه بزرگتری پیدا کردند. تا پیش از ورود انسان‌ها به نیوزیلند هیچ پستانداری (جز سه نوعخفاش) در این جزیره زندگی نمی‌کرد و جایگاه اکولوژیکی پستانداران را پرنده‌ها پر کرده بودند. موآ یک حیوان چرنده بود که نقش آن در هرم غذایی شبیه به نقش گوزن و گاو در نقاط دیگر دنیا بود و عقاب هارپارگورنیس هم شکارچی رأس هرم غذایی محسوب می‌شد و همان کاری را می‌کرد که ببر و شیر در نقاط دیگر دنیا می‌کردند.

موآها که توانایی پرواز نداشتند پس از ورود مائوری‌ها در حدود سال ۱۳۰۰ به نیوزیلند به طور گسترده‌ای شکار شده و حدود ۱۰۰ سال بعد بر اثر شکار بی‌رویه و از بین بردن جنگل‌هایی که محل سکونت آنها بود، به کلی منقرض شدند. عقاب‌ها نیز که غذایی برای خوردن نداشتند همزمان به انقراض کشیده شدند.عقاب هارپارگورنیس در سردهٔ مخصوص به خود در تیرهٔ عقابیان (شامل عقاب‌ها، قوش‌ها و کرکس‌ها) قرار می‌گیرد. تحلیل دی‌ان‌ای نشان داده که عقاب کوچک و عقاب پرپانزدیکترین خویشاوندان این پرنده هستند و حتی می‌توان آن‌ها را در یک سرده قرار داد. اگر این نظریه درست باشد نام علمی این عقاب بایستی به Hieraaetus mooreiتغییر کند. این نتیجه‌گیری نشان می‌دهد تصور قدیمی که عقاب دم‌گوه‌ای نزدیکترین خویشاوند این عقاب است اشتباه است. زمان افتراق این عقاب از دو همتای کوچکتر خود حدود ۱.۸ میلیون تا ۷۰۰ هزار سال پیش برآورده شده‌است اگر این برآورد صحیح باشد افزایش ده تا پانزده برابری وزن این پرنده یک واقعهٔ استثنایی محسوب می‌شود که در هیچ مهره‌دار دیگری مشاهده نشده‌است و طعمهٔ بسیار بزرگ و نبودن رقیب غذایی آن را ممکن ساخته است.

بر مبنای بیشتر برآوردها وزن عقاب‌های ماده حدود ۱۰ تا ۱۵ کیلوگرم و نرها ۹ تا ۱۲ کیلوگرم بوده‌است. بر اساس یک برآورد ماده‌های بزرگ می‌توانسته‌اند به وزن ۱۶.۵ کیلو هم برسند درحالیکه تاکنون هیچ عقابی در حیات وحش مشاهده نشده که وزن آن به ۹ کیلوگرم رسیده باشد.

این عقاب طول بال کمی نسبت به اندازه خود داشت. فاصلهٔ دو سر بال یک عقاب ماده ۲.۶ متر و شاید تا ۳ متر برآورد شده‌است که تقریباً هم‌اندازه با بزرگترین عقاب‌های ماده در عقاب دم‌گوه‌ای، عقاب طلایی، عقاب دریایی استلر، عقاب استپی و عقاب جنگی است. البته بال‌های کوتاه مزیتی برای این پرنده در جنگل‌های انبوه نیوزیلند محسوب می‌شده‌است، کما اینکه عقاب فیلیپینی و عقاب هارپی هم که از بزرگترین و نیرومندترین عقاب‌های زنده هستند برای سازگاری بیشتر با محیط جنگلی بال‌های کوتاهتری نسبت به طول بدن خود دارند.

منقار و ساق پای بزرگ ویژگی این پرنده شکاری بوده‌است. یک منقار پایینی به جامانده از این عقاب ۱۱.۴ سانتیمتر اندازه‌گیری شده در حالیکه بزرگترین منقارهای عقاب امروزی (عقاب فیلیپینی و عقاب دریایی استلر) حداکثر ۷ سانتیمتر طول دارند. ساق پای آن نیز حدود ۲۴ سانتیمتر اندازه‌گیری شده در حالیکه بلندترین ساق در عقاب‌های امروزی (فیلیپینی و عقاب پاپوایی) ۱۴ سانتیمتر است. پاهای نیرومند و عضلات بزرگ پروازی این پرنده را قادر به جهیدن از زمین با وجود بدن بزرگ و سنگینش می‌کرده‌است.

ر برخی کتاب‌ها عقاب هاآست را به عنوان پرنده بدون پرواز به تصویر کشیده‌اند که قطعاً اشتباه است. بی‌تردید این پرنده پرواز می‌کرده اما قابلیت‌های پرواز در ارتفاع بالا و بال‌بازروی عقاب‌های دیگر را نداشته‌است و این به دلیل بارگیری بال بیشتر یعنی وزن بیشتری است که بال‌های آن بایستی تحمل می‌کرده‌اند.

عقاب فیلپینی مناسبترین گونه زنده برای مقایسه با عقاب هاآست است چون او هم از نیاکانی کوچکتر (نیای مشترک با عقاب مارخور) در یک محیط جزیره‌ای جنگلی فرگشت یافته و بر اثر نبود پستانداران بزرگ گوشتخوار و رقبای دیگر اندازه آن افزایش یافته‌است. دم‌های این پرنده هم بسیار طولانی بوده‌اند که در ماده‌ها به نیم متر طول با پهنای زیاد می‌رسیده‌اند تا با ایجاد نیروی برای بیشتر مساحت بال کم را جبران کنند. طول بدن تا ۱.۴ متر در ماده‌ها برآورد شده و قد ایستاده هم ۹۰ سانتیمتر و شاید کمی بیشتر بوده‌است.

موآها که طعمه اصلی این عقاب بودند تا ۱۵ برابر خود عقاب‌ها وزن داشتند و با توجه به نبود شکارچیان یا لاشه‌خواران بزرگ دیگر این عقاب‌ها می‌توانستند یک شکار را در روزهای متوالی مصرف کنند.

غار علیصدر تنها غار تالابی ایران و جزو معدود غارهای آبی جهان است. این غار در کبودرآهنگ همدان قرار دارد. ارتفاع غار از سطح دریا 2100 متر است و محوطه درون غار دالان‌های پیچ در پیچ و دهلیزهای مختلفی دارد. همچنین درون غار، دریاچه بزرگی واقع شده است که عمق زیادی دارد.

 به دلیل نبود نور در غارها، اصولا موجودات زنده به سختی امکان زندگی را در این محیط ‌را می‌یابند. نه تنها برای جانواران، که زندگی گیاهان هم در غار دشوار است. اما دو سال پیش یک تیم غواصی در زمان کاوش در آب‌های غار علیصدر به یک گونه جانوری سخت‌پوست، برخوردند که به نظر آنها ناشناخته می‌رسد. در آن زمان امکان نمونه‌برداری از این گونه برای این تیم فراهم نشد. بعد از آن‌ها، یک تیم دانشجویی وارد غار می‌شود و اعضا، به جانوری برمی‌خورند که از آن نمونه می‌گیرند و به آن اسم «نیفارگوس علیصدری» را می‌دهند.

 حالا بعد از دو سال، این تیم غواصی دوباره به آب‌های غار علیصدر بازگشته و از این سخت‌پوس نادر نمونه‌برداری کرده است. «سیامک درخشان» غواصی که درون آب‌های غار را کاوش کرده درباره این موجود می‌گوید: «در غار علیصدر به غیر از تک‌سلولی‌ها و جلبک‌ها که به خاطر رفت و آمدها در غار به وجود آمده‌اند، موجود زنده دیگری در غار نیست. ما تقریباً از آب‌ها سطحی تا عمق غار را کاوش کرده‌ایم، مگر بخش‌هایی که برای انسان قابل دسترسی نیست و به گونه دیگری بر نخوردیم جز همین سخت‌پوست که اکنون آن را برای شناسایی به آزمایشگاه‌های کشور و آزمایشگاه‌های خارجی ارائه داده‌ایم که ببینم این موجود چیست و آیا همان نیفارگوس علیصدری است یا خیر».

 او در توصیف این سخت‌پوست هم اضافه می‌کند: «طول این موجود - اگر بدنش را کشیده در نظر بگیریم - دو سانتی‌متر است و به نظر، کور است و نیازی به نور ندارد. این موجود در غار احتمالا از املاح و تک سلولی‌های غار تغذیه می‌کند. فکر می‌کنم این موجود به زندگی سخت عادت دارد. حدود یک ماه است که این سخت‌پوست در یک قوطی زندگی می‌کند و هنوز زنده است.»

هزار و ۵۱۱ کیلومتر شنا آن هم در کمتر از ۶ ماه؟ یک نهنگ خاکستری این رکورد را از خود بر جای گذاشته است. نفوذ انسان به محیط زندگی این حیوانات دلیل اصلی این سفر دور و دراز عنوان شده است.

کشتی‌های غول‌پیکر ماهی‌گیری در آب‌های آزاد و تورهای گسترده برای شکار نهنگ‌ها، الگوی حرکت این جانوان غول‌پیکر و مناطق تولید مثل آن‌ها را دستخوش تغییر کرده است. پژوهشگران دانشگاه اورگان آمریکا برای مطالعه این پدیده روی نهنگ‌ها فرستنده نصب کردند.

دستگاه‌های گیرنده نشان دادند که یک نهنگ خاکستری از مسیر مورد انتظار خارج شده و در ۱۷۲ روز در مجموع ۲۲ هزار و ۵۱۱ کیلومتر شنا کرده است. این رکوردی تازه محسوب می‌شود. در سال ۲۰۱۰ مسافرت مداوم یک نهنگ گوژپشت از اقامتگاهی تا اقامتگاه دیگر به طول نزدیک به ۱۰ هزار کیلومتر ثبت شد.

یک نهنگ خاکستری بالغ ممکن است به ۱۴ متر طول و ۳۵ تن وزن برسد. این جانوران امروز تنها در اقیانوس آرام زندگی می‌کنند. در این میان دانشمندان دو گروه جمعیتی برای نهنگ‌ها، یکی در غرب و دیگری در شرق اقیانوس آرام قائل هستند.

به اعتقاد پژوهشگران، نهنگ‌های شرق اقیانوس آرام را خطری تهدید نمی‌کند، اما نهنگ‌های غرب در معرض نابودی هستند. برآورد می‌شود تنها ۱۳۰ نهنگ‌ در غرب اقیانوس آرام باقی‌ مانده باشند.

نهنگ‌های غرب اقیانوس آرام در تابستان معمولا در سواحل جزیره "ساخالین" روسیه در شمال ژاپن می‌مانند.

نهنگی که رکورد تازه را ثبت کرده، از نهنگ‌های غرب اقیانوس آرام است. این نهنگ از جزیره ساخالین ۱۰ هزار و ۸۸۰ کیلومتر تا سواحل مکزیک شنا کرده است. در این محل معمولا نهنگ‌های خاکستری شرق اقیانوس آرام زمستان را می‌گذرانند. نهنگ رکورددار در هنگام برگشت مسیر دیگری را انتخاب کرد و در مجموع مسیری را پیمود که به اندازه نصف کمربندی به دور زمین است.

نسلی که شاید منقرض شده باشد

دانشمندان در بررسی‌های خود به نکات جالب توجه دیگری هم دست پیدا کرده‌اند. نهنگ رکورددار در هنگام رفت مانند همه حیواناتی که زیر نظر بودند، مسیری مستقیم در آب‌های آزاد را برگزید و از خط ساحل دور شد. دانشمندان این موضوع را ناشی از توانایی بی‌نظیر نهنگ‌ها در مسیریابی می‌دانند.

جالب این‌که نهنگ‌های غرب اقیانوس آرام که زندگی‌شان در خطر است، در محل زندگی نهنگ‌های شرق دیده می‌شوند. پژوهشگران گمان می‌کنند بخشی از نهنگ‌های غربی در واقع نهنگ‌های شرق هستند که مسیر حرکت خود را تغییر داده‌اند.

به اعتقاد دانشمندان، حتی این احتمال وجود دارد که نسل نهنگ‌های غرب اقیانوس آرام به کلی از بین رفته باشد یا هر دو گروه نهنگ‌ها محل تغذیه و اقامت مشترکی را انتخاب کرده باشند. برای رفع این تردیدها قرار است ژن نهنگ‌هایی که گمان می‌رود از جمعیت غرب اقیانوس آرام باشند، بررسی شود.

DW

به گزارش خبرگزاری آلمان پژوهش‌گران جانورشناسی این کشور موفق به شناسایی گونه‌ی جدیدی بزمجه شده‌اند. زیستگاه این جانور حاشیه جنوب غربی سلسله کوه‌های زاگرس در نزدیکی مرز ایران و عراق است.

پژوهشگران بخش جانورشناسی موزه‌ی الکساندر کونیگ در شهر بن آلمان به تازگی گونه‌ای بزمجه را شناسایی کرده‌اند. خواستگاه این خزنده منطقه بسیار کوچکی در حاشیه جنوب غربی سلسه کوه‌های زاگرس است. طول پیکر این گونه بزمجه می‌تواند به یک متر و بیست سانتی‌متر برسد.

نام علمی این جانور ورانوس نسترووی است. این نام برگرفته از خزنده‌شناس روس است که در سال ۱۹۱۴ سه نمونه از این بزمجه را در نزدیکی مرز ایران و عراق شناسایی و جمع‌آوری کرد. آشفتگی‌های انقلاب اکتبر روسیه سپس سبب شد که وی موفق به تنظیم و تعریف شناسه‌های یافته خود نشود. موزه ملی واشنگتن نیز از سال ۱۹۶۴ نمونه‌ای از این جانور را در مجموعه‌ی خود دارد که تاکنون موفق به تشخیص هویت آن نشده بود.

نگاهی دیگر بعد از حدود صد سال

سه نمونه‌‌ی این جانور که از سال ۱۹۱۴ در مجموعه‌ی موزه جانورشناسی سن پترزبورگ در روسیه قرار داشتند، نظر پرفسور ولفگانگ بومه، کارشناس بخش جانورشناسی موزه‌ی الکساندر کونیگ شهر بن را به خود جلب می‌کند.

با بررسی این سه بزمجه و نمونه‌ی موجود در موزه ملی واشنگتن، ولفگانگ بومه و تیم همراهش موفق به ثبت این جانور به عنوان گونه‌ای جدید از بزمجه شدند که تا کنون شناسایی نشده بود. پس از بررسی و طبقه‌بندی این گونه تصمیم بر آن شد که برای ادای احترام به خزنده‌شناس روس، اولین یابنده‌ی این جانور، نام این نوع بزمجه را"ورانوس نسترووی" بگذارند.

به گفته پژوهشگران تقریبا تمام مشخصات این بزمجه نسبت به بستگان دیگرش که در نقاط مختلف جهان پراکنده‌اند به گونه‌ی کهن خود نزدیک‌تر است. به دلیل وجود این جانور تنها در محدوده‌ی بسیار کوچک در منطقه‌ای بی‌ثبات از لحاظ سیاسی، برای محافظت از این گونه به تلاش‌های ویژه‌ نیاز است. 

این گونه از عنکبوتها که در آبهای کم عمق شناور شده و در سطح آن شنا می نمایند توسط دانشمندان کشف شده اند.

بر اساس این تحقیقات علمی 8 گونه از 109 گونه عنکبوت ها قادر به گرفتن و کشتن ماهی از طریق کمین و تزریق دوزهای کشنده سم خود به آنها    می باشند.

این تحقیقات توسط یک تیم از دانشمندان سوئیسی و استرالیایی انجام شده و در مجله Plos One ارائه گردیده است.این گونه ها که معمولا در مناطق گرمتر نسبت به همنوعان خود زندگی مینمایند می توانند در آب شنا نموده یا بر سطح آب راه بروند وحتی قادر به کشتن ماهی هایی بزرگتر و قدرتمند تر از خود می باشند.

جندی شاپور البرز تیرماه 93

دایناسورها آخرین بار بیش از ۶۰ میلیون سال قبل بر زمین گام زدند بنابراین بر دانشمندان ایرادی نیست اگر ندانند که این موجودات خون سرد بوده اند یا خون گرم.

این موضوع بحث داغی در محافل فسیل شناسی و جانورشناسی است.

حالا تازه ترین تحقیقات درباره این موضوع نشان می دهد بزرگترین موجوداتی که در تاریخ زمین ظاهر شدند، جایی بین این دو دسته قرار می گیرند.

نتایج این مطالعه در نشریه ساینس چاپ شده است.

دانشمندان میزان رشد صدها گونه زنده و منقرض را مقایسه کردند. این کار با استفاده از حلقه های رشد و اندازه استخوان دایناسورها انجام شد.

به گفته این محققان میزان رشد با درجه متابولیسم بدن ارتباط مستقیم دارد، یعنی میزان مصرف انرژی که دو دسته خون گرم و خون سرد را از هم جدا می کند.

خون گرم ها دمای بدنشان را ثابت نگاه می دارند اما خون سردها با تغییر فصل می توانند به دمای محیط عادت کنند.

موجودات خون گرم مثل پستانداران و پرندگان سوخت زیادی لازم دارند و آن را به سود خود به کار می برند، از جمله سرعت حرکت و قوای مغزی بیشتر.

خون سردها اقتصادی ترند یعنی کمتر مجبورند مصرف کنند اما از این فوایدی مثل سرعت حرکت بی بهره اند.

به گفته دانشمندان یک انسان ممکن است روزی پنج ساندویچ لازم داشته باشد اما خزندگان هم اندازه انسان شاید با هفته ای دو ساندویچ دوام بیاورند.

جان گریدی نویسنده اصلی مقاله که دانشجوی دکترا در دانشگاه نیومکزیکو است می گوید مساله خون گرم یا خون سرد بودن دایناسورها یکی از مباحث داغ در عالم فسیل شناسی و جانورشناسی است.

تیم او نظریه اش را با بررسی میزان رشد ۳۸۱ گونه متفاوت از جمله ۲۱ دایناسور تنظیم کرد.

از آنجا که استخوان ها هم مثل درختان در سطح مقطع شان دارای حلقه های رشد هستند، اندازه استخوان فسیل دایناسورها در سنین مختلف به فسیل شناسان امکان می دهد میزان رشد آنها در طول زندگی را حساب کنند.

اطلاعات نشان داد که دایناسورها از نظر درجه متابولیسمی جایی بین خزندگان و پستانداران قرار می گیرند.

این مطالعه همچنین چندین گونه زنده را در طبقه بندی جدید میان خون گرم و خون سرد قرار می دهد.

از جمله ماهی تن، بعضی کوسه ها، و لاک پشت موسوم به «پشت چرمی» از سایر ماهی ها و خزندگان حرارت بیشتری تولید می کنند درحالی یک پستاندار به نام اچیدنا در استرالیا هست که تخم می گذارد و برخلاف سایر پستانداران نمی تواند دمای بدنش را ثابت نگاه دارد.

BBC NEWS

به‌تازگی در آرژانتین بزرگترین دایناسوری که تاکنون بر روی کره زمین زندگی می‌کرده کشف شده است. بنا به گفته دیرینه‌شناسان، ارتفاع این دایناسور غول‌آسا ۲۰ و طول آن ۴۰ متر و وزنش برابر با مجموع وزن ۱۴ فیل آفریقایی بوده است.استخوان‌های بزرگترین موجود زنده‌ایی که تاکنون روی کره زمین زندگی کرده است به تازگی توسط یک دهقان آرژانتینی یافت شد. این دهقان استخوان‌های این دایناسور را در کویری که در فاصله ۲۵۰ کیلومتری در غرب شهر Trelew در جنوب کشور آرژانتین قرار دارد، پیدا کرد.
این دهقان متوجه می‌شود که یافته‌ی وی چیزی غیرعادی است، به همین دلیل به کارشناسان موزه دیرینه شناسی در آن منطقه خبر یافتن استخوان‌های قدیمی را می‌دهد.
پس از آن، گروهی محقق شروع به جستجوی استخوان‌های دیگر می‌کنند و سرانجام موفق به کشف ۱۵۰ قسمت استخوان می‌شوند. به گفته یکی از این محققان، اندازه این استخوان‌ها نشان می‌دهد که این نوع دایناسور، بزرگترین موجود زنده‌ایی بوده که تاکنون روی کره زمین زندگی کرده است.

استخوان ران دایناسور هم اندازه قد یک انسان

بزرگترین استخوانی که از این دایناسور پیدا شده است، استخوان ران است که از آن به عنوان اساس و پایه اندازه‌گیری‌ها استفاده می‌شود. به گفته دانشمندان، این دایناسور از سر تا دم حدود ۴۰ متر بوده و ارتفاعش با گردن بالا گرفته به ۲۰ متر می‌رسیده است. این ارتفاع معادل ارتفاع یک ساختمان ۷ طبقه‌ است. افزون بر این، این دایناسور غول‌آسا با وزن ۸۰ تن، معادل وزن ۱۴ فیل آفریقایی بوده است.به گفته دانشمندان این یافته یک گنج است، زیرا باقی‌مانده‌ها تقریبا صحیح و سالم بوده‌اند؛ اتفاقی که معمولا به ندرت رخ می‌دهد.

بزرگترین دایناسوری که پیش از این یافت شده بود، نامش آرژانتیناسور بود. باقی‌مانده‌های آن نیز در پاتاگونیا در جنوب آرژانتین پیدا شده بود. نخست محققان وزن این دایناسور را حدود ۱۰۰ تن تخمین زده بودند اما پس از بررسی‌های بیشتر این تخمین را صحیح ‌کردند، زیرا وزن این دایناسور تنها ۷۰ تن بود.

دایناسور یافت شده گیاه‌خوار بوده است

اما بنا بر گزارش‌های بی بی سی این بار احتمال اشتباه دانشمندان بسیار کم است. این دایناسور یافت شده حدود ۹۵ میلیون سال پیش در پاتاگونیا زندگی می‌‌کرده است. دانشمندان می گویند این فسیل، متعلق به یکی از گونه‌های تایتاناسورهاست که گیاه‌خوار بودند و در دوره کرتاسه زندگی می‌کردند.

دانشمندان هنوز نامی برای این دایناسور غول‌آسا انتخاب نکرده‌اند. آنها قصد دارند اسمی را انتخاب کنند که هم نمایانگر بزرگی این دایناسور و منطقه‌ای که در آن پیدا شده باشد و هم نشانی از دهقانی داشته باشد که آن را پیدا کرده است.

dw

دانشمندان آمریکایی فسیل‌های گونه‌ای تازه از دایناسور را کشف کردند که بدنش از پر پوشیده بوده و در شمال آمریکا زندگی می‌کرده است. این دایناسور عجیب منقار، تیغه‌ای استخوانی بر بالای سر و دمی دراز مثل بزمجه داشته است.

محققان به این دایناسور لقب "مرغ جهنم" داده‌اند، مرغی که پرواز نمی‌کرده است اما بسیاری از رفتارهای پرندگان را داشته، پرنده‌ای که بخوبی برای جنگیدن و کشتن مجهز بوده است.

این دایناسور برخی ویژگی‌های پرندگان و برخی خصوصیات خزندگان را داشته است. طول این جانور سه و نیم متر و در حالت ایستاده یک و نیم متر بوده و به بزرگی یک خودروی کوچک بوده است.

وزن آن حدود ۲۳۰ کیلوگرم بوده با چنگالهایی تیز و پاهایی بشکل پای پرندگان و بدنش هم از پر پوشیده شده بوده است.

به گفته هانس سوز، مدیر بخش مهره داران موزه تاریخ طبیعی اسمیت‌سونین در واشنگتن این موجود حتی در قیاس با خود دایناسورها هم جانور "بسیار عجیبی" بوده است:

"جمجمه آن بطرزی غیرعادی دراز است، با تیغه‌ای نازک روی سر و پوزه‌ای با یک منقار بسیار بزرگ با لبه‌های تیز. آرواره‌های پایین و بالای بسیار عجیب این دایناسور روی هم می‌لغزیده‌اند، برای خرد کردن گوشت و سبزیجات"، چون این دایناسور دندان نداشته است.

از حدود صد سال پیش دانشمندان فسیل‌هایی از این موجود را یافته بودند اما این نخستین بار است که اسکلتی چنین کامل از این دایناسور یافت شده است.

دانشمندان نام این گونه را آنزو وایلی (Anzu wyliei) گذاشته اند.

آنزو متعلق به گونه‌ای از دایناسورها به نام Oviraptorosauria است و کشف این فسیل‌ها ثابت می‌کنند این گونه در شمال آمریکا هم زندگی می‌کرده‌اند، پیش از این شواهد اصلی وجود این گونه در مرکز و شرق آسیا پیدا شده بود.

محلی که این فسیل‌ها پیدا شده، در میان تخته‌سنگ‌های سه نقطه از داکوتای شمالی و جنوبی، در دو میلیون سال آخر دوران کرتاسه شکل گرفته، درست پیش از آنکه برخورد یک سیارک دایناسورها را از کره زمین محو کند.

البته بسیاری محققان عقیده دارند بدلیل تغییرات آب و هوایی اضمحلال دایناسورها پیش از آن شروع شده بوده است.

اما کشف این دایناسور نشان می‌دهد حتی پیش از انقراض این جانوران در حال تکامل و بسیار متنوع بوده‌اند.

به گفته دکتر سوز این کشف با این نظریه که برخورد یک سیارک عظیم در ۶۶ میلیون سال پیش باعث انقراض دایناسورها شده سازگار است.

تاکنون هزار گونه دایناسور شناسایی شده و دانشمندان تصور می کنند چندین هزار گونه دیگر هنوز شناسایی نشده‌اند.

DW

هوش فیل‌ها افزار اصلی آنها برای حفاظت از خود به شمار می‌رود. نتایج یک تحقیق نشان می‌دهد که فیل‌ها می‌توانند از طریق شنیدن صدای انسان، جنسیت، سن و زبان او را شناسایی کنند و به این ترتیب خود را از خطر برهانند.شناسایی دقیق دشمن مزیت بزرگی است که فیل‌ها از آن بهره برده‌اند. این حیوانات عظیم‌الجثه در کنیا اغلب با اعضای قبیله ماسایی روبرو می‌شوند که این دیدار چندان دلچسب نیست. ماسایی‌ها با زور و خشونت فیل‌ها را از اقامتگاهشان یا مناطقی که آب در آنها پیدا می‌شود، بیرون می‌کنند.

نتایج یک تحقیق تازه نشان می‌دهد که فیل‌‌ها می‌توانند از طریق صدای یک انسان، سن، جنسیت و زبان یا به عبارتی قبیله وی را شناسایی کنند و از این راه خود را از خطر برهانند.

کارن مک‌کام و گرام شانون، پژوهشگران دانشگاه ساسکس در فاصله مارس ۲۰۱۰ تا دسامبر ۲۰۱۱ نوارهای صوتی را برای ۴۷ گله فیل در پارک ملی آمبوسلی در کنیا پخش کردند. این نوارها دارای محتوایی یکسان بودند و تنها یک جمله در آن تکرار می‌شد: «نگاه کن، نگاه کن، از آن طرف یک دسته فیل می‌آید.»

کسانی که این جملات را تکرار می‌کردند، مرد و زن و در سنین مختلف بودند و به قبیله ماسایی تعلق داشتند‌، یا به زبان بومی کامبا سخن می‌گفتند.

این پژوهشگران در مقاله‌ای که در مجله "Proceedings of the National Academy of Science" به چاپ رسیده‌، نوشته‌اند که واکنش فیل‌ها به این جملات کاملا واضح بوده است: فیل‌ها به محض شنیدن صدای مردی که به زبان ماسایی سخن می‌گفته، مضطرب شده، عقب‌نشینی کرده و به دنبال سرپناه گشته‌اند. آنها همزمان تلاش می‌کرده‌اند با استفاده از حس شنوایی و بویایی خود به طور دقیق‌تر خطر را شناسایی کنند.

در مقابل، وقتی صدای مردی را که به زبان کامبا سخن می‌گفته، ‌شنیده‌اند حالتی آرام داشته‌اند زیرا به طور معمول فیل‌ها با افرادی که به زبان کامبا حرف می‌زنند، هیچ تجربه ناجوری نداشتند.

ماسایی‌ها، همزمان ناجی و دشمن

این آزمایش علاوه بر اثبات قوه تشخیص زبانی فیل‌ها، همچنین نشان داده که این حیوانات غول‌پیکر می‌توانند تفاوت سن و جنسیت میان افراد یک قبیله انسانی را تشخیص دهند. فیل‌ها هنگام شنیدن صدای زنانه که به زبان ماسایی‌ها سخن می‌گفته، حالتی آرام داشته‌اند.پژوهشگران یادشده می‌نویسند که ارزیابی خطر انسان‌ها برای حیوانات کاری دشوار است زیرا افراد مختلف خطراتی مختلف را نیز به همراه دارند. در این مقاله آمده است: «اگر یک گله بتواند تنها از طریق صدا و زبان، جنسیت، سن و اهلیت یک انسان را تشخیص دهد، مزیت پراهمیتی به شمار می‌رود؛ به ویژه اگر انسان‌ها خارج از دید حیوان باشند.»

این پژوهشگران چنین حدس می‌زنند که فیل‌های نوجوان به تدریج دسته‌بندی درست صداها را یاد می‌گیرند.

پیش از این نیز در سال ۲۰۰۷ یک تحقیق در پارک ملی آمبوسلی نشان داده بود که فیل‌های کنیایی مردان ماسایی را به عنوان یک تهدید می‌شناسند. بر اساس آن تحقیق، فیل‌ها مردان ماسایی را به واسطه لباس سنتی قرمز رنگ‌ و نیز بوی بدن‌شان شناسایی می‌کنند.

در حال حاضر نزدیک به ۱۵۰۰ فیل در سنین مختلف در پارک ملی آمبوسلی زندگی می‌کنند. فیل‌های ماده و نوجوان میان ۵۸ گله مختلف پخش شده‌اند. یک دلیل مهم که موجب شده جمعیت فیل‌ها در این منطقه از نسبت سالمی برخوردار باشند، به خاطر وجود اقوام ماسایی است، ‌زیرا آنها در سرزمین‌های خود به هیچ شکارچی دیگری اجازه حضور نمی‌دهند.

dw.de

گرگ تاسمانی یا ببر تاسمانی ( Thylacinus cynocephalus به یونانی کیسه‌دار دارای کلهٔ سگ) پستاندار کیسه‌دار گوشت‌خوار بومی جزیره تاسمانی، سرزمین اصلی استرالیا و پاپوآ گینه نو بود که در قرن بیستم منقرض شد. این حیوان بزرگترین گونهٔ شناخته‌شده گوشتخوار از فُرورده کیسه‌داران در عصر هولوسین محسوب می‌شد.

ببر تاسمانی پیش از ورود اروپائیان به استرالیا در جزیرهٔ اصلی بسیار کمیاب بود یا به‌کلی منقرض شده بود، اما در تاسمانی در کنار چندین گونه بومی دیگر به حیات خود ادامه می‌داد. شکار بی‌رویه این حیوان که با پاداش‌های دامداران همراه بود، دلیل اصلی انقراض این گونه دانسته می‌شود. شیوع نوعی بیماری شبیه به هاری، ورود سگ‌ها، انقراض همزمان گونه‌های شکار این جانور و تخریب زیستگاه آن از سوی انسان نیز از دلایل دیگر انقراض این حیوان به حساب می‌آید.

آخرین ببر تاسمانی شناخته شده در سال ۱۹۳۳ در جزیرهٔ تاسمانی زنده‌گیری شد و در سال ۱۹۳۶ در باغ وحش هوبرت جان سپرد. پس از آن تا دههٔ ۱۹۶۰ گزارش‌های تأیید نشده متعدد از مشاهده این جانور و کشف ردپاهایی که احتمالاً متعلق به گرگ تاسمانی بودند، احتمال بقای این حیوان را قوت می‌بخشیدند تا اینکه در سال ۱۹۸۶ با گذشت ۵۰ سال از مرگ آخرین بازمانده قطعی این گونه انقراض آن رسمیت یافت.ولی دانشمندان با استفاده از دی‌ان‌ای موجود در نمونه‌ای که از سال ۱۸۶۶ در الکل باقی‌مانده سعی دارند که این موجود را دوباره متولد کنند.

این حیوان همچون ببر و گرگ که دو نام معروف خود را از آن‌ها گرفته است، شکارچی رأس هرم غذایی بود. البته به عنوان یک حیوان کیسه‌دار خویشاوند نزدیک این دوپستاندار ِ جُفت‌دار نبود ولی با توجه به تکامل همگرا شباهت‌هایی با این حیوانات پیدا کرده بود.

ارتفاع این حیوان ۶۰ سانتی‌متر، درازای آنها ۱۲۵ سانتی‌متر و دُم آنها ۵۰ سانتی‌متر بود. وزن آن‌ها ۳۰ کیلوگرم بوده و از پرندگان و پستانداران کوچک تغذیه می‌کردند. رنگ آنها از زرد متمایل به قهوه‌ای تا خاکستری متغیر بوده‌است و در قسمت پشت دارای خطوط راه راه سیاه شبیه به ببر بودند که به تعداد ۱۵ تا ۲۰ عدد از شانه تا دم کشیده شده بود. سر بزرگ آن‌ها شبیه به گرگ و سگ بود، و دم کوتاهی داشتند. همچنین پاها به نسبت کوچک بودند. موهای بدن کوتاه و در حدود۱۵ میلی‌متر طول داشتند.

به طور معمول ماده‌ها کمی از نرها کوچک‌تر بودند اما برخلاف اکثر کیسه‌داران هر دو جنس دارای کیسه بودند. کیسه جنس نر برای محافظت از آلت جنسی کاربرد داشت.

از حدود ۲۰۰۰ سال قبل این حیوان در سرزمین اصلی استرالیا و کمی قبل تر در گینهٔ نو منقرض شده بود. با توجه به تحقیقات دانشگاه سیدنی، علل انقراض این حیوان را موارد زیر می‌توان دانست:

با وروددینگو به سرزمین اصلی استرالیا این احتمال که ۳ حیوان گرگ تاسمانی، شیطان تاسمانی و مرغ تاسمانی در سرزمین اصلی استرالیا منقرض شده باشند می‌باشد. احتمالاً گرگ تاسمانی و شیطان تاسمانی به عنوان رقیب دینگو و مرغ تاسمانی به عنوان شکار. با این حال این فرضیه در ابتدا دچار مشکلاتی بود مثلاً اینکه دینگو در روز شکار می‌کند اما گرگ تاسمانی در شب و همچنین گرگ تاسمانی ساختاراسکلتی وعضله‌ای به مراتب قدرتمندتری داشت که می‌توانست در نبردهای تن به تن مفید باشدتحقیقات اخیر روی جمجمه دینگو و گرگ تاسمانی هم چنین نشان داده است که با وجود ضعیف‌تر بودن گاز دینگو اما جمجمهٔ وی استحکام و مقاومت بیشتری داشته و این امکان را به این حیوان می‌دهد و می‌داد که در رویارویی مستقیم مقابل جانوری حتی بزرگتر از گرگ تاسمانی پیروز بشود.
رژیم غذایی دینگو نیز متنوع تر از گرگ تاسمانی بوده و این امکان را به این حیوان می‌دهد که از منابع بیشتری تغذیه کند.
به همین علت بود که در نبود دینگو این حیوانات توانستند در تاسمانی زندگی کنند. همچنین شواهدی در دست می‌باشد که در حدود ۴۰۰۰ سال پیش انسان با پیشرفت در تکنیک‌های شکاری نیز به عنوان رقیب با این حیوان عمل می‌کرده‌است.

با ورود اروپاییان و سکونت در این جزیره در قرون ۱۸ و ۱۹ به خصوص با تراکم این سکونتگاه‌ها در شمال جزیره برخوردها با گرگ تاسمانی تشدید شد. این حیوانات به زودی شروع به حمله به گوسفندان کردند. برای همین در سال ۱۸۳۰ کمپانی ون دایمنز جایزه‌ای برای کشتن این حیوان تعیین کرد، در سال ۱۸۸۸ هم دولت محلی تاسمانی برای هر گرگ تاسمانی بزرگسال مبلغ ۱ پوند و برای هر توله مبلغ ۲۲ شلینگ پرداخت می‌کرد.

دانشمندان با استفاده از مدل‌های رایانه‌ای، کارکرد خطوط موجود بر روی پوست گورخر را توضیح دادند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، محققان نشان دادند که این خطوط به هنگام حرکت حیوان، توهمات بصری خلق می‌کنند. آنها بر این باورند این توهم موجب حفاظت از گورخرها در مقابل گربه‌سانان بزرگ و حشرات ریز می‌شود. دکتر مارتین هاو از دانشگاه کوینزلند استرالیا و نویسنده ارشد این مقاله، گفت: گورخرها همواره زیست‌شناسان تکاملی را از زمان داروین سردرگم‌ کرده‌اند؛ نظریه‌های پیشین در مورد کارکرد این خطوط راه راه، شامل علائم ارتباط اجتماعی به هنگام غروب یا صبح زود در زیستگاه‌های چمنزار و همچنین «تاثیر خیره‌سازی» به هنگام قرارگرفتن در مقابل درندگان یا حشرات خونخوار است.

 به منظور آزمایش اثر خیره‌سازی که بر اساس آن، این الگوها شکارچیان را سردرگم می‌کنند، دکتر هاو و همکارش پروفسور یوهانز زانکر از دانشگاه لندن، تصاویر و فیلم‌های گورخرها را تحلیل کردند. مدل‌های رایانه‌ای از طریق رهگیری ظاهر این الگوها نشان دادند که خطوط برای خلق توهمات بصری جهت ارائه "اطلاعات منحرف‌کننده" عمل می‌کنند. انسان‌ها و طیفی از حیوانات در آنچه که دانشمندان "مکانیسم‌های تشخیص حرکت" می‌نامند، سهیم‌اند.

 این مکانیسم‌ها مدارهای عصبی هستند که جهت یک مولفه‌ متحرک را بر اساس چگونگی ظاهرشدن حد فاصل‌هایش پردازش می‌کنند.

 یکی از بهترین نمونه‌های توهمی که این مکانیسم را درهم می‌کند، اثر barber-pole است که در آن به نظر می‌رسد مارپیچی از خطوط بر روی میله عمودی، به هنگام چرخش میله، به سمت بالا حرکت می‌کند.اثر چرخ واگن نمونه دیگری است که در آن یک چرخ واگن به صورت ساعت‌گرد می‌چرخد اما زمانی که به سرعت خاصی می‌رسد، طوری به نظر می‌رسد، گویی خلاف عقربه‌های ساعت حرکت می‌کند.

 به گفته دکتر هاو، خطوط تشخیصی عریض بر روی پهلو و خطوط عمودی باریک‌تر در قسمت پشت و گردن یک گورخر، سیگنال‌های حرکتی غیرمنتظره‌ای را تولید می‌کنند که تماشاگران را به ویژه در گله‌ای از گورخرها سردرگم می‌کنند.

دانشمندان می‌گويند شواهدی يافته‌اند که نشان می‌دهد همزيستی گربه‌ها و آدم‌ها به حدود ۵۰۰۰ سال پيش بر می‌گردد.

به نوشته روزنامه «ايندپندنت»، در حالی که بسياری از صاحبنظران همچنان بر اين نظر پافشاری می‌کنند که گربه‌های مغرور هيچ وقت به معنای واقعی «اهلی» نشدند، پژوهش‌های جدید باستان شناسی داستان متفاوتی را تاييد می‌کنند.

بر اين اساس، نخستين بار چندين هزار سال پيش، گربه‌های وحشی با دست کشيدن از شکار در طبيعت برای تامين غذای خود به سوی انسان‌ها آمدند و با خوردن باقيمانده غذای آدم‌ها زندگی جديدی را برگزيدند.

به نوشته ايندپندنت، به تازگی يک باستان شناس در نتيجه حفاری در دهکده‌ای در چين، به نام «کوآنهوچون»، به بقايای انسان، گربه، خوک، جونده‌های کوچک و آهو برخورد که زمانی حدود ۵۳۰۰ سال پيش در کنار يکديگر زندگی می‌کرده‌اند.

اما جالب آنکه بررسی‌های بيشتر و آزمايش مواد شيميايی بقايای کشف شده نشان داد که گربه‌های ۵۰۰۰ ساله حيواناتی را شکار می‌کردند که به محصول ارزن کشاورزان آن دوران دستبرد می‌زدند؛ حيواناتی که به احتمال قوی جوندگان موذی آن زمان را شامل می‌شدند.

در همين حال شواهد ديگر از قبيل سوراخ‌های کشف شده منتهی به محل نگهداری محصولات کشاورزی و ظروف عتيقه مقاوم در برابر موش شواهدی است که نشان می‌دهد انسان در دوران باستان نيز از وجود موش و جوندگان ديگر در رنج بوده است.
 
پروفسور فيونا مارشال، استاد باستان شناسی و يکی از نويسندگان پژوهش جديد درباره همزيستی گربه‌ها و آدم‌ها می‌گويد: «داده‌های به دست آمده ما نشان می‌دهد که وجود حيوانات کوچک در مزرعه‌های باستانی -از قبيل جوندگانی که از غلات محصول کشاورزان تغذيه می‌کردند- گربه‌ها را جذب کرد.»

اين دانشمند در ادامه توضيح داد: «نتايج پژوهش اخير نشان می‌دهد که دهکده کوآنهوچون در ۵۳۰۰ سال پيش منبع غذای مناسبی برای گربه‌ها محسوب می‌شده، و رابطه بين آدم‌ها و گربه‌ها نوعی همزيستی به اصطلاح "هم‌خوراکی" بوده، که برای گربه‌ها مفيد بوده است.»

مارشال تصريح کرد حتی در آن زمان که گربه‌ها هنوز «اهلی» نبودند نيز به انتخاب خود زندگی در کنار بشر را انتخاب کردند: «شواهد به دست آمده توسط گروه، مويد آن است که گربه‌ها در نزديکی کشاورزان زندگی می کرده، و اين رابطه به نفع هر دو طرف بوده است.»

از ديگر نکات جالب توجه در تحقيق ياد شده آن است که در بقايای بعضی از گربه‌های باستانی مقادير بيشتری از ارزن کشف شده که احتمالاً به معنای آن است که انسان‌ها به اين حيوانات غذا می‌داده‌اند يا اينکه خود گربه‌ها از باقيمانده غذای آدم‌ها می‌خورده‌اند.

مشروح نتايج پژوهش فوق در نشريه «Proceedings of the National Academy of Sciences» منتشر شده است.

پيش از اين قديمی‌ترين سند همزيستی گربه‌ها و انسان‌ها مربوط به نقاشی‌های مصر باستان بود که گربه‌ها را در حالی که زير صندلی انسان‌ها چمباتمه زده بودند نشان می‌داد.

دکتر مارشال می‌گويد گربه‌ها خيلی ديرتر از سگ‌ها اهلی شدند که نخستين بار «به شکل گرگ‌های وحشی به گوشتِ شکارِ آدم‌ها جذب شدند و بشر خيلی زود به منفعت آنها پی برد».

به گفته اين پژوهشگر نخستين سگ‌های اهلی زمانی حدود ۱۰ هزار سال پيش و چه بسا ۲۰ هزار سال پيش زندگی در کنار انسان را آغاز کردند.

شاید تا کنون مبارزه میان یک فیل و اسب آبی را ندیده باشید، این عکس ها نشانگر مبارزه میان یک فیل و اسب آبی است که در دیلی پست بریتانیا منتشر شده است. عکس یک اسب آبی مادر را به همراه بچه اش در علفزار به تصویر کشیده است که در هنگام خوردن غذا با نزدیک شدن یک فیل عصبانی می شود.

این مادر برای حفاظت از بچه خود در مقابل فیل مقاومت می کند اما فیل قوی تر از اوست و با خرطوم خود او را از زمین بلند می کند و در هوا می چرخاند. از طرف دیگر کودک با هدایت اسب آبی دیگر فرار می کند.

این جنگ میان اسب آبی مادر و فیل به مدت 5 دقیقه طول می کشد.

در پایان این مبارزه اسب آبی زخمی نمی شود، اما غرور او به دلیل شکست در مبارزه جریحه دار شده است.

با مشاهده این روند هر بیننده ای از شجاعت مادر برای دفاع از کودکش متعجب می شود! 

بقیه در ادامه نوشتار

نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد، تغییر شرایط زندگی انسان‌ها در مناطق شهری و روستایی باعث افزایش چشمگیر حجم مغز موش و سایر پستانداران کوچک شده است. 

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، پستانداران کوچک که از نرخ زاد و ولد بالایی برخودار بوده و در نزدیکی مناطق شهری ساکن هستند، به علت تغییرات محیطی ناشی از فعالیت های انسانی با رشد حجم مغز مواجه شده‌اند.

 در این بین پستانداری مانند موش با باروری بالا که در مناطق شهری و روستایی زندگی می کند، با بیشترین تغییر در حجم مغز روبرو بوده است. گونه های دیگر پستانداران مانند خفاش ها یا حشره خوارها نیز طی 90 سال گذشته بیشترین واکنش را به تغییرات محیطی از خود نشان داده اند.

 محققان دپارتمان بوم شناسی دانشگاه مینه سوتا در مطالعات خود 10 گونه زنده پستانداران کوچک ساکن مناطق روستایی و شهری و نمونه هایی از پستانداران تغییرات محیطیتغییرات محیطیتغییرات محیطیتغییرات محیطی مینه سوتا را از لحاظ جنسیت، ابعاد بدن و اندازه مغز مورد ارزیابی قرار دادند. 

نتایج این بررسی ها نشان می دهد، حجم مغز پستانداران کوچک ساکن در مناطق شهری مانند موش یا خفاش در مقایسه با سایر همتایان ساکن در مناطق روستایی با شش درصد افزایش حجم مواجه شده است.

 حجم مغز پستانداران کوچک ساکن در مناطق شهری برای تطبیق پذیری با تغییرات محیطی (ناشی از فعالیت های انسانی) با رشد مواجه شده است.

 تحقیقات قبلی نیز نشان می داد که گونه های مختلف پرندگان با مغز بزرگتر، از عملکرد بهتری در مناطق شهری برخودار هستند.

 در مطالعه دیگری که توسط محققان دانشگاه آکسفورد صورت گرفته است، تأثیر زندگی در عرض جغرافیایی بالاتر بر رشد مغز به اثبات رسیده است؛ بر این اساس افراد ساکن در عرض های جغرافیایی بالاتر از مغز و کره چشم بزرگتری در مقایسه با ساکنان نزدیک به خط استوا برخوردار هستند.

 نتایج این مطالعه در مجله Proceedings of the Royal Society منتشر شده است.

تمساح آب شور

تمساح‌های عظیم آب شور قدرت فراوانی در ماندن زیر آب دارند. هیچ حیوانی نمی‌تواند به اندازه این خزنده سخت‌پوست در زیر آب بماند. این در حالی است که این تمساح‌ها همیشه در آب نمی‌مانند و تخم‌هایشان را در خشکی می‌گذارند.

یوزپلنگ

هیچ حیوانی سریع‌تر از یوزپلنگ نیست. یوزپلنگ می‌تواند تا ۱۲۰ کیلومتر در ساعت بدود و شکار را به دام اندازد. این حیوان ابتدا تا حد ممکن خود را به شکار نزدیک می‌کند و در زمان مناسب با سرعتی بالا به تعقیب او دست می‌زند و شکار را به دام می‌اندازد. یوزپلنگ اما فاقد استقامت کافی ‌‌است. این حیوان پس از چندصدمتر تعقیب یک آهو خسته می‌شود و از تعقیب دست برمی‌دارد.

آهو

استقامت آهو در دویدن بسیار بالاست. آهوها چابک هستند و می‌توانند مسافتی پنج کیلومتری را با سرعت ۶۰ تا ۷۰ کیلومتر در ساعت بدوند. بدن این جانور خود را با چنین استقامتی وفق داده است. قلب آهو دوبرابر قلب یک گوسفند است. به همین جهت است که آهوها می‌توانند به راحتی از دست درندگان جنگل برهند.

پوما یا شیر کوهی

هیچ جانوری نمی‌تواند به اندازه شیر کوهی یا پوما به بالا بپرد. این جانور مهره‌دار از رده پستانداران، با بیش از ۵۰ کیلو وزن، می‌تواند حدود پنج متر‌و‌نیم بالا بپرد و بر شاخ درختی بنشیند. در میان حیوانات تنها دلفین‌ها می‌توانند بیش از پوما بپرند. رکورد آنها حدود هفت متر است. دلفین‌ها البته برای چنین پرشی مجبورند در آب چند دور بزنند و خود را برای پرش آماده کنند.

دلفین

دلفین سریع‌ترین شناگر جهان است. این شناگران دریایی می‌توانند با سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت شنا کنند. سرعت سریع‌ترین انسان شناگر جهان شش تا هفت کیلومتر در ساعت است.

شترمرغ

هیچ پرنده‌ای سریع‌تر از شترمرغ نمی‌دود. شترمرغ می‌تواند ۷۰ کیلومتر در ساعت بدود. این پرنده می‌تواند نیم‌ساعت تمام با سرعت ۵۰ کیلومتر در ساعت بدود. پاهای بلند و عضلات قوی و وجود فقط دو انگشت پا او را در دویدن پرسرعت کمک می‌کنند. این پرنده اما به‌رغم بال‌های بلندش نمی‌تواند پروازکند. شترمرغ برای پرواز بسیار سنگین است. 

کرکس

هیچ پرنده‌ای نمی‌تواند به اندازه کرکس در ارتفاع بلند پروازکند. در سال ۱۹۷۳ میلادی یک کرکس در ارتفاع ۱۱ هزار و ۲۰۰ متری به هواپیمایی برخورد کرد. ارتفاع بلند پرواز کرکس در حالی است که پرندگان معمولا در ارتفاع ۱۰۰ تا ۲۰۰۰ متر می‌پرند. 

مرغ پرزنبوری

کوچک‌ترین پرنده جهان مرغ پر زنبوری، پرنده زرین، یا مرغ مگس‌خوار است. این پرنده دارای وزنی در حدود ۸/ ۱ گرم و درازی ۵ تا ۷/ ۵ سانتی‌متر است. این پرنده کوچک مانند زنبور بسیار چابک و سریع است. مرغ پر زنبوری می‌تواند مانند بالگرد در حال پر زدن در یک نقطه بایستد.

نهنگ

هیچ پستاندار آبزی نمی‌تواند چون نهنگ به اعماق آب رود. این جانور که محل زندگی‌اش اقیانوس‌هاست، می‌تواند به عمق ۳۰۰۰ متری دریا رفته و یک ساعت آنجا بماند. این در حالی است که نهنگ‌ها برای تنفس به هوا احتیاج دارند. آنها می‌توانند اکسیژن زیادی در خون و ماهیچه‌ها ذخیره کنند. به هنگام نفس کشیدن از بالای سر نهنگ‌ها آب فواره می‌زند.

غزال بزرگ آفریقا

تحمل گرمای شدید در غزال بزرگ آفریقا از همه حیوانات دیگر بیشتر است. این نوع غزال در صحرای عرب در غرب آسیا که مرکز آن ربع‌الخالی ‌است زندگی می‌کند. غزال بزرگ آفریقا توانسته است خود را با آب و هوای گرم این منطقه وفق دهد.

خرس تنبل

خرس تنبل مقام آرام‌ترین حیوان پستاندار را به دست آورده‌ است. این نوع خرس ساکن جنگل‌های هند، نپال، پاکستان، بنگلادش و سری‌لانکا است. خرس تنبل اغلب با استفاده از پنجه‌های بلند و خمیده‌اش بی‌حرکت از شاخه‌ای آویزان می‌شود. 

خفاش

خفاش، شب‌کور یا شب‌پرک، تنها پستانداری است که پرواز می‌کند. دیگر پستانداران مانند پوست‌پر یا برخی گونه‌های سنجاب تنها در مسافت‌های کوتاه در هوا سُر می‌خورند، اما توان پرواز از جایی به جای دیگر را ندارند. خفاش دارای بهترین قدرت شنوایی در میان پستانداران است. 

dw.de

مطالعات جدید حاکی از آن است که انقراض انبوه حیوانات عظیم‌الجثه در دوران پلیستوسن منجر به کمبود مواد مغذی خاک در زمان مدرن شد.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان در خصوص آسیب‌ بیشتر به حیوانات غول پیکر امروزی از قبیل فیل‌ها هشدار دادند.

Australian Megafauna

 دوران پلیستوسن که به 2.6 میلیون تا 11 هزار و 700 سال پیش بازمی‌گردد، حیوانات عظیمی موسوم به megafauna را به خود دید که سلطنت بر روی کره زمین را از دایناسورها به ارث برده بودند و سپس تمامی آن‌ها منقرض شدند.

یک megafauna که در دوران پلیستوسن زندگی می کرده و با بلندای 9فوت و 8 اینچ از ماموت نیز بزرگتر بوده است.(منبع :Hadriel)

 در طول حکومت آن‌ها، اکثر نقاط زمین به ساوانای افریقای امروزی شباهت داشت.

 این حیوانات بیش از 44 کیلوگرم وزن داشتند و نقش مهمی را در حاصلخیزی خاک نواحی نزدیک به رودخانه‌هایی که در نزدیکی آن‌ها تغذیه می‌کردند، ایفا کردند، زیرا مواد مغذی را از طریق مدفوع یا تجزیه بدنهاشان پس از مرگ، به خاک تزریق می‌کردند. حیوانات بزرگ بسیار بیشتر می‌خوردند و بیش از حیوانات کوچک‌تر مسافت می‌پیمودند و مسئول اصلی باروری خاک در فواصل دوردست بودند. کریس داوتی از دانشگاه آکسفورد بر این باور است که حیوانات بزرگ مانند شریان‌های تغذیه‌کننده زمین هستند و انقراض آن‌ها به تصلب این شریان‌ها می‌انجامد.

 با استفاده از مدل‌های ریاضی، محققان تخمین زدند که انقراض، پراکندگی فسفر مغذی گیاهی را در آمازون تا حدود 98 درصد کاهش داد و این امر در تمامی قاره‌های خارج از افریقا تا حد مشابهی اما با شدت کمتر، تکرار شد. افریقا تنها قاره‌ای بود که در آن انسان‌های مدرن همزمان با megafauna تکامل یافتند.

 به جای آن، مواد مغذی در نزدیکی دشت‌های سیلابی و دیگر نواحی حاصلخیز متمرکز شد.

 مدل مورد استفاده در این مطالعه به دانشمندان امکان پیش‌بینی اثر انقراض‌های بیشتر را می‌دهد؛ سرنوشتی که به باور تیم علمی، به سرعت به حیوانات عظیم‌الجثه امروزی به ویژه در افریقا و آسیا نزدیک می‌شود.

 جزئیات این تحقیق در مجله Nature Geoscience منتشر شده است.

ما انسان‌ها فکر می‌کنیم که ابرقدرت هستیم؛ اما این تصویر به این بستگی دارد که خود را با چه چیزی مقایسه کنیم. برای مثال هنگامی که پای تحمل شرایط سخت در میان باشد، مخلوقاتی در این دنیا هستند که ما در برابر آنها، به شکنندگی بلور هستیم.

گروه جانوران اکسترموفیل به این دلیل این نام را گرفته‌اند که می‌توانند در شرایط بسیار سخت محیطی همچون گرما و سرمای شدید، محیط‌های بسیار اسیدی و یا قلیایی، محیط‌های تحت فشار زیاد، خشک، با تابش رادیواکتیو و جاهای لم یزرع، زنده بمانند و شرایطی را تاب بیاورند که شانس ما برای بقا در آنها، کمتر از شانس روشن ماندن یک کبریت روشن در طوفان است. و این ابرقدرت‌ها آن قدر پرابهتند که ناسا از آنها کارت‌های بازی شبیه به کارت‌های سوپرمن ساخته است.

دانشمندان می‌گویند که اکسترموفیل‌ها نه تنها کارهایی استثنایی را انجام می‌دهند، بلکه با باز کردن ذهن ما را درباره این که حیات چیست و در چه محیط‌هایی می‌تواند دوام بیاورد، دید ما را در مورد پتانسیل بقا بر روی دیگر سیارات گسترده می‌کند. 

جی نادیو، استاد مهندسی زیست پزشکی در دانشگاه مک گیل، که در بخش قطبی کانادا بر روی باکتری اکسترموفیل تحقیق می‌کند، می‌گوید: «افرادی که با اکسترموفیل‌ها کار می‌کنند، تقریبا نیازهایی شبیه به مسافران مریخ دارند. فقط با این تفاوت که آنها می‌توانند معمولا آنجا باشند تا خودشان با دستگاه‌ها کار کنند؛ و نیاز ندارند که یک روبات کار آنها را انجام دهد. ولی از نظر فناوری و شیوه کار، هر دو شبیه هم هستند».

گروه او اولین بار ژن میکروب تیومیکروسپایرما را تشریح کردند، میکروبی که ساختار سلولی‌اش را اندکی اصلاح کرده که به او اجازه می‌دهد تا در خانه یخی‌اش دوام بیاورد.

به گفته نادیو، اکستروموفیل‌ها همچنین می‌توانند در رفع نگرانی‌های زمینی‌تر به ما کمک کنند، از وابستگی دارویی گرفته تا تولید انرژی، اما «بخش اعظم این کار تنها به خاطر علاقه ما به فهمیدن چیزی انجام می‎شود که بر روی سیاره زمین وجود دارد و ما در مورد آن چیزی نمی‌دانیم ... و خب، مقدار زیادی از چنین چیزهایی وجود دارند».

در ادامه با 5 مورد از جالب‌ترین اکسترموفیل‌های زمین آشنا شوید.

تاردیگراد 

بدون شک اگر مسابقه‌ای بین اکستروموفیل‌های زیبا وجود داشت، این تاردیگرادها برنده می‌شدند. حتی لقب انها هم مانند خودشان زیبا است؛ "خرس آبی" و ظاهر آنها شبیه نهنگ‌های دریایی است که لباس فضا نوردان را درمراسم هالووین به تن کرده‌اند.

این تاردیگرادها که درازای آنها تقریبا یک میلی‌متر می‌رسد، پلی‌اکسترموفیل هستند که به این معنی است که توانایی تحمل چندین نوع متفاوت از شرایط بسیار بد را دارند. سارا برودنستین از آزمایشگاه زیست‌شناسی دریایی در ود هول می‌نویسد که آنها می‌توانند دماهایی از 200-  تا 150 درجه سانتی‌گراد، کمبود آب و اکسیژن، الکل در حال جوشیدن و یک هزار برابر تابشی را که ما می‌توانیم تحمل کنیم، تاب بیاورند.

یکی از شیوه‌هایی که آنها برای زنده ماندن استفاده می‌کنند رفتن به کریپتوبیوسیس است، حالتی از انگیزش و تحرک متوقف شده که در آن فعالیت‌های بدن همانند متابولیسم به طور موقت متوقف می‌شود. تا زمانی که شرایط بهبود یابد، آنها در این حالت جمع شده خواهند ماند (که در این حالت "تان" نامیده می‌شوند). ده‌ها سال است که این توانایی در آنها کشف شده است.

می‌شود حدس زد که چرا تاردیگرادها با آن ظاهر زیبای خود که روی هر چیزی از تی‌شرت گرفته تا ماوس‌پد چاپ شده است، تبدیل به یک شمایل محبوب فرهنگی خوره‌های فناوری و نوجوانان شده‌اند.

میگوی شورابی: زندگی در محیط نمکی
انسان‌هایی را که می‌توانند تا حد ترکیدن ذرت بوداده، چیپس و اسنک‌های نمکی بخورند، به راحتی می‌توان از این هالوفیل (مخلوقی که در محیط‌های بسیار نمکی زنده می‌ماند) تشخیص داد. میگوی شورابی دریاچه گریت‌سالت، هالوفیلی است که محل سکونتش در جاهایی همانند دریاچه نمکی گریت سالت یوتاستکه در بخش‌هایی 10 برابر شورتر از آب اقیانوس‌ است.

میگوهای شورابی جزو جان سخت‌ترین‌های محیط‌های شورابی هستند زیرا لایه بیرونی بدنشان نسبت به آب ناتراوا است و بنابراین آب تنها از طریق دهان وارد می‌شود. دو تا پمپ (آبشش‌ها و غده گردنی مخصوص) نمک را به بیرون فیلتر می‌کنند و به نگهداری نوعی تعادل نمکی در بدن جانور کمک می‌کنند.

آنها همچنین سه نوع هموگلوبین، و یک پروتئین که اکسیژن را به خون پیوند می‌زند، در خود دارند. زمانی که شوری آب افزایش پیدا می‌کند، میزان هموگلوبین نیز در این نوع میگو زیاد می‌شود.

بقیه در ادامه نوشتار

مجید جویا-خبر آنلاین

حشره Titanus giganteus بزرگ‌ترین سوسک جهان و یکی از مرموزترین موجودات روی کره زمین است.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این سوسک که «تیتان» لقب گرفته، می‌تواند تا هفت اینچ طول داشته باشد و آرواره آن به حدی قوی است که یک مداد چوبی را به دو نیم می‌کند.علی‌رغم اندازه وحشت‌برانگیز و نیش ترسناکش، این حشره کاملا برای انسان‌ها بی‌ضرر است.

 تیتان در جنگل‌های بارانی و مرطوب امریکای جنوبی پنهان می‌شود و فقط برای جفت‌گیری از مخفی‌گاه خود بیرون می‌آید.

 لاروای این حشره غول‌پیکر هرگز مشاهده نشده، اما دانشمندان معتقدند قطر آن دو اینچ بوده و می‌تواند بیش از یک فوت طول داشته باشد. دانشمندان با استفاده از گمانه‌های پیداشده در درختان مرده، معتقدند نوزادها به مدت چندین سال در زیر زمین از درختان در حال پوسیدن تغذیه می‌کنند تا این که به طور کامل بزرگ می‌شوند.

 سوسک نر طی بزرگسالی‌اش غذا نمی‌خورد اما به انرژی برای پرواز نیاز دارد.

 این انرژی از ذخایری که در مرحله شفیره‌بودن جمع‌آوری کرده، به دست می‌آید و حشره از آن فقط برای پرواز و با هدف پیداکردن جفت استفاده می‌کند. موجود مزبور به انداز‌ه‌ای بزرگ است که دارای انرژی لازم برای پروازکردن از زمین نیست، بنابراین به جای آن باید از درختان بالا برود و پیش از اوج‌گرفتن، خود را از یک شاخه پرت کند.

 ماده‌ها منتظر می‌مانند تا نرها آن‌ها را پیدا کرده و تخمک‌هایشان را بارور کنند، بنابراین بسیار به ندرت دیده می‌شوند. تیتان‌ها با هیس‌کردن از خود دفاع کرده و سپس از آرواره‌های بزرگشان برای نیش‌زدن مزاحم‌ها استفاده می‌کنند. این موجودات دارای پاهای قوی و آرواره‌های تیز هستند و می‌توانند گوشت حیوانات و انسان‌ها را ببرند، اما تا زمانی که تحریک نشوند، حمله‌ای را صورت نمی‌دهند.

 حشرات مزبور در جنگل‌های بارانی برزیل، بولیوی، کلمبیا، اکوادور، گینه و پرو زندگی می‌کنند. در حالی که بسیاری از مردم از این سوسک هراس‌انگیز وحشت دارند، تعدادی از جهانگردان بهای گزافی را برای مشاهده آن در زیستگاه طبیعی‌اش می‌پردازند. بزرگ‌ترین تیتانی که تاکنون کشف شده، 16.9سانتی‌متر طول دارد و در گینه فرانسوی پیدا شد.

 یک سوسک به اندازه نرمال تا بیش از 400 پوند ارزش دارد. 

مقایسه ابعاد وال آبی(بزرگترین حیوان جاندار برروی زمین،نهنگ قاتل ،انسان و یکPliosaurus funke

شکارچی X درنده ای که تی رکس در مقابل آن مظلوم و ضعیف به نظر می رسد.شاید این موجود بقدری خوفناک است که تی رکس را در مقایسه با آن باید یک نوع گل به حساب بیاوریم.این خزنده دریایی غول پیکر 150 میلیون سال قبل حکومتی بلا منازع در دریاها داشته است.

ابعاد Pliosaurus funkeدر مقایسه با انسان

این موجود با نام علمیPliosaurus funke  با 40 فوت(12متر و حتی تا 15متر در بعضی منابع)طول دارای یک جمجمه 6.5 فوتی(2متر) بوده است.Patrick Druckenmiller محقق دیرین شناس موزه دانشگاه آلاسکا در مورد این جاندار می گوید:آنها دندانهایی داشته اند که می توانست یک تی رکس را به گریه بیندازد.

قسمتی از فسیل این حیوان کشف شده در Svalbard نروژ، قبل از جایجایی و انتقال به موزه

اطلاعات در مورد این دایناسور کامل نیست بعنوان مثال نحوه حرکت چهار باله آن هنوز مشخص نگردیده است.Pliosaurus funke اولین بار در سال 2008 در نزدیک مناطق قطبی کشف گردید.

جندی شاپور البرز.خرداد 92

 منابع(چکیده ) متن و تصاویر:livescience.BBC.washingtonpost

باقی تصاویر تکمیلی در ادامه نوشتار

 دانشمندان با استفاده از یک روش جدید تحلیلی رایانه ای جزییات بی سابقه ای در ارتباط با شکل جد فرضی تمامی پستانداران دریافته اند.این حیوان با ابعاد سنجاب های مدرن جد بسیاری از پستانداران به جز گونه های تخم گذار و آنهایی که جنین را درکیسه نگهداری می نمایند ،است.یک تیم از دانشمندان هزاران ظاهر فیزیکی یافت شده در فسیل ها و گونه های پستاندار زنده موجود بر روی کره خاکی را مورد آنالیز قرار دادند.نتایج نشان می دهد که پستانداران بعد از انقراض عظیم دایناسور ها در 65 میلیون سال قبل برخواسته و حاکمان کره خاکی گشته اند.این مطالعات حتی شامل جزییات بسیار ریز مانند شکل و فرم مغز و یا شکل استخوان گوش داخلی می گردد.این جد قدیمی بعدها به تمامی پستاندران که دارای جفت برای جنین می باشند اشتقاق یافته است.تحقیقات نشان داده است که این موجود بعد از گذشت حدود 200000تا 400000سال بعد از انقراض دایناسورها پا برور یزمین نهاده است(بعد از65 میلیون سال).دانشمندان از برنامه رایانه ای بنام Morpho Bankبرای ایجاد2500 خصوصیت و مشخصات آناتومیک این حیوان باستانی استفاده نموده اند.اعضای این تیم که در سراسر جهان قرار دارند از طریق یک وب سایت جهت      جمع آوری اطلاعات DNAو خصوصیات آناتومیک با یکدیگر ارتباط دارند.

 جندی شاپور البرز.خرداد 92

By

 این تصویر ، مقایسه هزینه نگهداری برخی از حیوانات خانگی بصورت میانگین سالیانه را در آمریکا نشان می دهد.این هزینه ها شامل غذا ،بهداشت و پزشکی ،بیمه و...می باشد.

FEBRUARY 12, 2013 |  BY CHELSEY KILZER  |  ANIMALS, 

بقیه در ادامه نوشتار

جندی شاپور البرز .اردیبهشت 92

Fubiz™

 این تصاویر در Chobe National Park واقع در بوتسوانا گرفته شده است .در این رویارویی نادر در طبیعت کفتار ها به بچه فیلی حمله می کنند که با واکنش مادر برای دفاع از فرزندش مواجه می شوند.این تصاویرتوسط یک عکاس آمریکایی بنام Jayesh Mehtaشکار شده است.

بقیه در ادامه 

جندی شاپور البرز.فروردین 92

Jayesh Mehta/ Caters News

افسانه نیست، واقعیت دارد؛ موجودی که می‌تواند در سخت‌ترین شرایط آب و هوایی زمین و حتی در شرایط خلأ در فضا زنده بماند، دمای صفر مطلق تا ۳۰۰ درجه فارنهایت را تحمل کرده و سال‌ها بدون آب زندگی کند، براحتی در برابر حرارت و تابش شدید مقاومت کرده و حتی از پرتوهای‌کشنده گاما و ایکس هم جان سالم به در ببرد. اینها همه بخشی از ساده‌ترین شرح حالی است که می‌توان برای جانوری به نام تنبل اشاره کرد.این جانداران که به خرس آبی نیز مشهور هستند، نخستین بار دو قرن پیش سال ۱۷۷۳ توسط یوهان آگوس ابریم هوزه – یک جانورشناس آلمانی – کشف شدند، به گفته دانشمندان این جانوران بسیار عجیب و دارای ساختار استثنایی و مورفولوژی متفاوتی هستند که بسیار به یک خرس مینیاتوری کوچک شباهت دارند. چند سال بعد یک جانور شناس ایتالیایی به نام «لازارو پالانزانی» حرکات لاک پشتی آنها را توصیف و نام آنها را کندرو گذاشت.به گفته محققان، این جانداران بسیار کوچک بوده و اندازه آنها کمتر از یک میلی‌متر محاسبه شده است. از دیدگاه تکاملی این نرم‌تنان با حشرات و سخت پوستان شباهت‌هایی دارند.آنها موجوداتی آبزی و دارای زندگی دریایی هستند و در عین حال می‌توانند در زیستگاه‌های زمینی مانند خاک یا خزه زندگی کنند. ​به گفته دانشمندان، آنها قادر به خشک شدن و از دست دادن ۹۷ درصد از آب بدن خود هستند و می‌توانند در این شرایط برای چند سال به خواب بروند و دوباره زندگی خود را شروع کنند.این مکانیسم بیولوژیکی توانسته این جاندار را رکورددار ماندن در شرایط سخت و طاقت‌فرسا کند. کندروها، نخستین جانداران شناخته شده‌ای هستند که در فضا زنده مانده‌اند.برخی بر این باورند شاید احتمال آمدن این جانداران از فضا یا سیارات دیگر قابل بررسی باشد اما برخی دیگر از دانشمندان این را یک داستان خیالی می‌دانند و نمی‌خواهند راجع به داستان آمدن آنها از جایی خارج از کره زمین بیندیشند، در واقع آنها این جانداران را با منشأ دریایی جایی که بسیاری از گونه‌های دیگر از این جانداران زندگی می‌کنند، می‌شناسند.تحقیقات روی این جاندار توانسته دیدگاه جدید و جذابی را در بحث چگونگی روند از دست دادن آب مولکول‌های بدن به دانشمندان ارائه کند.محققان بر این باورند شناسایی این فرآیند می‌تواند برای حفاظت از مواد غذایی، تولید واکسن و انتقال DNA مورد استفاده قرار گیرد. بر اساس این تحقیقات علمی در حقیقت این جاندار با اهدای زندگی خود می‌تواند برای نجات انسان‌ها، توسعه و حفظ بهداشت جهانی موجی موثر و شگفت‌انگیز را به جریان بیندازد.

نه‌تنها تک‌همسری منحصر به ما انسان‌ها نیست، بلکه رفتارهایی مانند خیانت یا جداشدن جفت‌ها از یکدیگر در قلمرو حیوانات نیز دیده می‌شود. وفادارترین جفت‌ها را در این قلمرو کرکس‌ سیاه، پنگوئن‌ها و سگ آبی تشکیل می‌دهند.

ما انسان‌ها در عشق ورزیدن و پای‌بندی به نظام خانواده تنها گونه زنده روی زمین نیستیم و از آن جالب‏تر، این‏که در کنار تک‌همسری، رفتارهایی مانند جدا شدن از یکدیگر، خیانت یکی از جفت‌ها یا تغییر رویه دادن همزمان با عوض شدن شرایط زندگی در حیوانات متعددی نیز دیده می‌شود. با این حال در مقایسه با برخی انسان‎‏ها، جانورانی وجود دارند که به مراتب به «تا مرگ ما را از یکدیگر جدا کند» وفادارترند و البته نمونه‌های دیگری هم روی زمین زندگی می‌کنند که تک‌همسری در آنها نتیجه خورده شدن یکی از زوج‌ها توسط دیگری است! در این گزارش تلاش کرده‌ایم شما را با تک‌همسری در تعداد معدودی از زوج‌های روی زمین بیشتر آشنا کنیم.

پنگوئن‌ امپراتور

بقیه در ادامه نوشتار

بقیه در ادامه نوشتار

توله ببر های سفید بدنیا آمده در باغ وحش براتیسلاوا در دستان دامپزشکان بعد از معاینات پزشکی برای اولین بار به معرض دید رسانه ها گذاشته شدند.توله ببر نر بنام Adzagو توله ببر های ماده بنام AdisaوAsiraنامگذاری شده اند.

جندی شاپور البرز بهمن 91

رویترز

ورنر فروند 79 ساله چترباز سابق ارتش آلمان محراب پارک گرگها را در 1972 در آلمان تاسیس کرد.اوبیش از 70 گرگ را در طی 40 سال در این پارک پرورش داده است.این توله گرگها اغلب از باغ وحش ها و یا پارک های حیوانات دریافت شده اند.این پارک با مساحت بیش از 25 هکتار دارای 29 گرگ با ترکیبی از 6 قبیله از گرگهای مناطق اروپا ،سیبری،مغولستان،قطب و کانادا می باشد.اوبا تجاربی که دارد ، مانند یک گرگ آلفای نر رفتار می کند تا دارای احترام قبیله های گرگها بوده و از سوی آنها پذیرفته شود.

جندی شاپور البرز بهمن 91

بقیه تصاویر در ادامه نوشتار

این راز که چرا سگها و اجداد وحشی انها یعنی گرگها راه جداگانه ای را برای زندگی خود انتخاب کردند همچنان در پرده ای از رمز و راز پوشیده است.این اتفاق به بیش از 10000 سال قبل و در نقطه ای در آسیا باز می گردد.شاید این مسئله با کمین انسان در کمین گاههای گرگ وگرفتن نوزادان گرگ و اهلی کردن آنها آغاز گردیده باشد و یا بدلیل وجود ضایعات غذایی زیاد در اطراف مکانهای سکونت انسان و نزدیک شدن گرگها به آنجا و در پی آن اهلی شدن رخ داده باشد.

اما دانشمندان دانشگاهOppsala بر اساس مطالعه ای که در مجله علمی Natureمنتشر کرده اند عقیده دارند که تفاوت عمده ای که در سیستم گوارشی گرگها و سگها وجود دارد باعث این اهلی شدن بوده است بر اساس این تحقیق سیستم گوارشی سگها برخلاف گرگها قادر به هضم یک رژیم غذایی غنی از نشاسته می باشد.نشاسته شایعترین کربوهیدرات موجود در مواد غذایی ماست که سگ ها به خوبی از عهده هضم و جذب آن بر می آیند.علاوه بر این تفاوت ژنومی که باعث این تطابق و سازگاری گردیده تفاوت ژنومی شاخصی نیز در روند کاری مغز این حیوان با گرگ وجود دارد که می تواند معرف تفاوت عملکرد مغز و در نتیجه تفاوت رفتار سگها نسبت به گرگها باشد.

جندی شاپور البرز بهمن 91

بقیه در ادامه

دانشمندان هفته گذشته اعلام کردند که به لطف ابتکار عمل‌های انجام شده در هند، تایلند و روسیه؛ ببرها، بازگشتی دوباره به زیستگاه‌های خود در آسیا داشته‌اند.به گزارش ایسنا،‌ به نقل از خبرآنلاین، جو والتسون، مدیر اجرایی برنامه‌های آسیایی انجمن حفاظت از حیات‌وحش (WCS) از این سه کشور به خاطر اقدامات انجام شده جهت حمایت از جمعیت ببرهای خود تحسین کرده است. این حیوانات در سراسر جهان در معرض خطر انقراض قرار دارند.بنا بر گزارشی که نشنال جئوگرافیک منتشر کرده است، در حال حاضر شش زیرگونه از ببرها وجود دارند که در 13 کشور آسیایی زندگی می‌کنند، زیستگاهی که در مقایسه با قلمرو تاریخی آنها به میزان 93 درصد کاهش یافته است. والتسون می‌گوید: «چندین فاکتور وجود دارد که برای بازگشت جمعیت ببرها ضروری است؛ اما بدون تعهدات صحیح دولتی، هیچ موفقیتی حاصل نخواهد شد.»

قدم‌های برداشته شده برای نجات ببرها

در پارک ملی ناگاراهول و بندی‌پور هندوستان، ترکیبی از گشت‌های شدید ضد شکار، اقدامات مراقبتی، جابجایی داوطلبانه مردم محلی به خارج از محل زندگی ببرها، به همراه پایش و نظارت علمی به این گربه‌سانان بزرگ کمک کرد دوباره به همان نقطه‌ای باز گردند که این دو پارک از حضور آنها اشباع شده بود. به گفته والتسون، این موفقیت تنها به این دلیل امکان پذیر شد که حکومت محلی ایالت کارناتاکا خود را وقف نجات ببرها کرد.در روسیه، مقامات دولتی پیش‌نویس قانون جدیدی را آماده کردند که با انتقال، فروش، و مالکیت این حیوانات در معرض انقراض به جای جرم مدنی، به عنوان جرم جنایی برخورد می‌کند. این اقدام مانعی بر سر راه گریزی است که در حال حاضر با استفاده از آن، شکارچیان می‌توانند ادعا کنند که گونه‌های در معرض خطر مانند ببرها را در حالی که مرده بودند پیدا کرده‌اند.همچنین مقامات روسی اخیرا اعلام کرده‌اند که کریدور جدیدی برای عبور ایمن ببرها به نام «پناهگاه حیات‌وحش آسوری مرکزی» ایجاد می‌کنند؛ که مناطق تولیدمثل ببرهای روسیه و چین را با هم یکی می‌کند. والتسون توضیح می‌دهد: «کریدورها به ببرها امکان می‌دهد تا بین نواحی مختلف حرکت کنند، و اقدام به تولیدمثل و ارتباط با یکدیگر کنند. این کار باعث ایجاد جمعیت‌های بزرگ‌تر، مستحکم‌تر و از نظر ژنتیکی سالم‌تر می‌شود.»در تایلند، اقدامات حفاظتی و گشت‌های ضد شکار در پناهگاه حیات‌وحش هائوی خاخائنگ افزایش یافته است. در سال 2011 / 1390، دولت توانست یک باند بدنام شکار غیرقانونی را از بین ببرد، و امسال سردسته‌های این باند به زندان‌هایی تا پنج سال محکوم شدند؛ مدتی که شدیدترین مجازات زندان برای شکارچیان حیات وحش در تاریخ تایلند محسوب می‌شود. از زمانی‌که اعضای این باند دستگیر شده‌اند، هیچ شکار فیل یا ببری در این پارک رخ نداده است.والتسون می‌گوید: «علاوه بر این، سال گذشته دولت تایلند با مشکل شکار غیرقانونی روبه‌رو شد؛ اما به جای اینکه مساله را نادیده بگیرد، مسئولان دولتی مشکل را تایید کردند و 60 جنگل‌بان جدید را استخدام کردند.»

امکان بازگشت کامل ببرها

اما این سه داستان موفقیت‌آمیز تنها نقاط روشن نادری برای گونه‌های در معرض خطر است؛ جانورانی که جمعیت آنها همواره به خاطر ترکیب شکار غیرقانونی، کمبود شکار، و تخریب زیستگاه‌ها در حال کاهش است.حافظان منابع طبیعی تخمین می‌زنند که تنها 3200 قلاده ببر در طبیعت وجود دارد. با این وجود، والتسون می‌گوید که موفقیت حاصل شده در هند، تایلند و روسیه ثابت می‌کند که ببرها محکوم به نابودی نیستند، و امیدوار است که سایر کشورها نیز به این موضوع توجه کنند. وی می‌گوید: «ببرها گونه‌ای نیستند که در سراشیبی انحطاطی ناگزیر قرار داشته باشند... آنها در برخی مناطق بازگشته‌اند.»والتسون همچنین اشاره می‌کند که نجات ببرها منافع دیگری نیز دارد. وی می‌گوید: «زمانی‌که ما ببرها را حفظ می‌کنیم، در واقع گروهی کامل از گونه‌ها را حفظ می‌کنیم که شاید چندان کاریزماتیک یا نمادین نباشند؛ اما واقعا ارزشمند هستند و به همان اندازه نیز در معرض خطر قرار دارند.»

Yoji Ookata غواص عکاسی است که در عمق 80 متری پاینتر از سطح دریا در منطقه گرمسیری Amami Oshimaبا صحنه ای حیرت انگیز مواجه شد.در بستر دریا با شکلی هندسی مواجه گردید که ساختاری مدور و قطر آن به اندازه 6.5فوت از شن وماسه پرداخته شده بود.این پشته های چندگانه متقارن و متحد المرکز محصول هنرمندی است که با ابزار کار خود آنرا خلق کرده است.این هنرمند عجیب یک ماهی پف کننده کوچک است که فقط با استفاده از باله زدن خود ،شب و روز بطور خستگی ناپذیر برای حک کردن این پشته مدور زحمت می کشد.او با این اثر هنری خود در بستر تاریک دریا جنس ماده خود را تحت تاثیر قرار می دهد و ماده در مرکز این اثر اقدام به تخم گذاری می نماید .دانشمندان عقیده دارند که پشته های بیشتر باعث محو و جذب شدن بیشتر گونه ماده می گردد.این دکوراسیون و پشته ها به نگهداری پوسته های صدف و مواد غذایی مغذی در میان خود و همچنین حفظ تخمها از پراکنده شدن در اثر جریان آب و حفظ آنها از شکارچیان کمک وافری می نماید. 

و در نهایت خالق این اثر هنری

  جندی شاپور البرز آذر 91 

منبع:Pleonexia

گربه ماهی های غول پیکر رود مکونگ یکی از بزرگترین ماهیها در نوع خود درجهان می باشند.این گربه ماهی صید شده در این قایق توسط این ماهیگیر 10 فوت طول (3متر) و دارای وزن650 پوند(300کیلوگرم) می باشد.این گونه با توجه به شکار بی رویه ،سد سازی و تخریب زیستگاهها در خطر انقراض می باشد.

مکان زندگی این نوع گربه ماهی

منبع:nationalgeographic

جندی شاپور البرز

در نگاه اول این بچه گربه های بازیگوش شبیه گربه های ایرانی به نظر می رسند با خز های بلند ،با این تفاوت که گوش های کوتاهی دارند.اما این گربه های متعلق به ارتفاعات بلند آسیای مر کزی می باشند.گربه پالاس عمدتا خاکستری رنگ  با لکه های سیاه در سر و حلقه های تیره در دم می باشند.این گربه در فلات مرتفع و کوههای آسیای مرکزی از ایران به غرب چین و مغولستان یافت می شوند و با زندگی در ارتفاعات خو گرفته اند به همین خاطر دارای خز ضخیم برای سرما می باشند.این موجود زیبا نیز در ردیف موجودات در خطر انقراض قرار گرفته .جدیدا برنامه ای از سوی انجمن حیات وحش اروپا در پارک کوهستانی تحت حفاظت برنامه ای برای تکثیر این گونه نادر برقرار کرده است.

OurAmazingPlanet

شاه کبری می تواند به بلندای 18 فوت یا 5.5 متر برسد که این موضوع آنرا به بزرگترین مار سمی جهان بدل می سازد.شاید این برای ماری پر ابهت که می تواند آنچنان بایستد که در چشمان یک انسان بالغ خیره گردد، منصفانه باشد که سمی ترین مار جهان نیز لقب گیرد.انها قادرند که 3/1 بدن خود را برافراشته و در همان حالت به جلو حرکت کرده و یا حمله نمایند.

سم آنها قوی ترین سم در میان مار ها نیست ولی بدون شک میزان سمی را که در یک گاز به قربانی خود تزریق می کنند آنها را تبدیل به کشنده ترین مار جهان می کند.به عبارتی میزان سم  (از نوع تاثیر گذار بر اعصاب) خارج شده از دندانهای نیش آنها در یک گاز برابر 7 میلی لیتراست که برای کشتن بیست انسان و یا یک فیل کافیست.

خوشبختانه این شاهنشاه مارها خجالتی و گوشه گیر است اما وقتی خلوت او را به هم بریزید باید منتظر واکنشی شدیدا پرخاشجویانه باشید.شاه کبری عمدتا در جنگل های بارانی  دشتهای هند ،جنوب چین و آسیای جنوب شرقی زندگی کرده و تا حد زیادی رنگ آن از منطقه ای به منطقه دیگر دستخوش تفاوت است.

آنها براحتی درون آب ،زمین و درختان حرکت کرده و از مار های دیگر (سمی و غیر سمی)مارمولک ها ،تخم سایر جانداران و پستانداران کوچک تغذیه می نمایند.آنها تنها مار های جهانند که برای تخمهای خود لانه ساخته و تا زمان تولد آنها از بچه های خود دفاع می نمایند.

طول عمر :بطور متوسط بیست سال

نام علمی:Ophiophagus hannah

وزن:حدود 9 کیلو گرم(سنگین ترین شاه کبرای مشاهده شده در سنگاپور (1951)12 کیلو گرم وزن داشته است.بلندترین آن 18.8فوت در زمان جنگ جهانی در لندن نگهداری می شده است.

نکته جالب در مورد فرکانس صدای هیس مانند این مار است که از تمامی مار های جهان پایینتر است(میانگین این صدا در مار ها بین 3500 تا 14000 هرتز می باشد در حالیکه در شاه کبری2400 تا 2700 می باشد) 

منابع: نشنال جئو گرافیک.

DesertUSA

http://www.ra-re.org/king-cobra-facts/

انسان بندرت به کوسه Frilledبرخورد می کند این مخلوق شگفت انگیز در اعماق اقیانوس ها زندگی می کند .شما برای دیدن او باید زحمت رفتن به عمق 5000 فوتی یعنی معادل 1500 متر را به جان بخرید.این کوسه فسیلی زنده از دوران دایناسور ها است که مشخصات فیزیکی اجداد باستانی خود را داراست.این نمونه یک کو سه 5.3 فوتی (1.6متری)بوده که در سال 2007 در آبهای کم عمق ژاپن یافت و به یک پارک دریایی منتقل می شود .این موجود ساعتی بعد از این انتقال میمیرد.

زیست‌شناس و عکاس سرشناس کانادایی با مجموعه تصاویر دیدنی از پنگوئن‌های امپراتور، عنوان عکاس برتر علمی در حوزه حیات وحش 2012 را از آن خود کرد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «پل نیکلن» عکاس جسوری است که موفق به برقراری تماس نزدیک با موجودات وحشی مانند پلنگ مهاجم در قطب جنوب یا خرس روح (spirit bear) شده است.تعامل با حیات وحش و نبوغ در استفاده از دوربین و ثبت تصاویر شگفت انگیز باعث شد که این عکاس به عنوان «عکاس برتر علمی در حوزه حیات وحش 2012» انتخاب شود.در این رقابت سالانه هزاران عکاس از سراسر جهان حضور داشتند که در نهایت «پل نیکلن» بدلیل تهیه تصاویر حیرت انگیز از پنگوئن های امپراتور موفق شد این عنوان را از آن خود کند.این تصاویر، تجربه همراهی و حضور بسیار نزدیک با پنگوئن های امپراتور و مشاهده زندگی مخفی این موجودات در زیر لایه های یخ زده قطب است.در این تصاویر یکی از سازگاری‌های شگفت‌انگیز پنگوئن امپراتور به تصویر کشیده شده است که نشان می‌دهد چگونه این موجود با ایجاد حباب، سرعت خروج از آب را شتاب می‌دهد.

بقيه در ادامه

بقیه در ادامه نوشتار

سبزپرس – گروه محیط طبیعی: پژوهشگران «کانون سبز فارس» موفق شدند تا پس از سال ها جستجو، یک گونه مارمولک به نام «آگامای سروزغی دم سیاه» را در «کلوت بابک» شناسایی کنند. دمای عمومی این منطقه 62 درجه سانتیگراد است و پیشتر تصور آن می رفت که هیچ گونه زنده ای در این منطقه قادر به زندگی نیست. «بهمن ایزدی»، رئیس هیئت مدیره کانون سبز فارس در این باره به سبزپرس گفت: در ادامه تحقیقات چندین ساله کانون سبز فارس در خصوص مطالعه و شناسایی پدیده های طبیعی بیابان لوت و همچنین بررسی چرخه اکولوژی لوت که به شناسایی و جمع آوری بیش از چهل گونه جانوری اندمیک و منحصر بفرد این بیابان منجر شده است، در روزهای پایانی تیرماه سال جاری پس از سال ها جستجو و پژوهش، موفق به شناسایی آگامای سر وزغی دم سیاه در زیستگاهشان واقع در کلوت بابک در جنوب شرق منطقه گندم بریان (ریگ سوخته) و در دمای بیش از 62 درجه سانتیگراد شدند. او ادامه داد: در این برنامه تحقیقاتی دو آگاما توسط محققان کانون سبز فارس زنده گیری شدند و پس از بررسی و مطالعه خزنده شناسان در خصوص گونه و جنس این خزندگان و همچنین مطالعه رفتار آنان در دما و اقالیم گوناگون، طی 70 روز تحت نظر و مورد مطالعه و تحقیق بیولوژیست ها و خزنده شناسان قرار گرفتند. سپس آگاماهای مذکور طی برنامه سفر به لوت که در هفته گذشته برگزار گردید، به زیستگاهشان انتقال و رهسازی شدند. این فعال محیط زیست خاطرنشان کرد: آگاماهای بیابان لوت برای نخستین بار، شناسایی و زنده گیری شدند و براساس نظر کارشناسان این گونه با دیگر گونه ها از نظر اندام، رنگ و برخی رفتارها تغییراتی دارد که متأثر از وضعیت ژئومرفولوژی زیستگاهشان است و ضمن منحصر بفرد بودنشان، از جمله هویت های ارزشمند طبیعی بیابان لوت محسوب می شود. او تاکید کرد: منحصر بفرد بودن این گونه، برنامه های مدیریت پایش و حفاظت از تنوع زیستی و مناطق طبیعی بیابان لوت را طلب می کند تا توسط برنامه ریزان بخش دولتی ذیربط مورد حمایت جدی قرار گیرند. شناسایی این گونه های زنده در حالی است که پیش از این، همواره اعلام می شد که منطقه گندم بریان و کلوت بابک به دلیل گرمای بیش از حد تحمل جانداران، فاقد گیاه و جانور و هرگونه صورت حیات از جمله میکروارگانیزم های زنده است. 

 اسب كاسپين :این نژاد اسب برای اولین بار در سال ۴۴-۱۳۴۳ شمسی توسط خانم لوئیز فیروز و با انگیزه دستیابی به اسبهای مناسب جهت آموزش سوارکاری و سواری آزاد به کودکان و نوجوانان در اطراف شهرستان آمل به صورت تصادفی مورد شناسایی قرار گرفت. نامبرده به واسطه داشتن تحصیلات در علوم دامی و آشنایی با انواع نژادهای اسب، به سرعت به ویژگیهای منحصر به فرد و ارزشهای خاص این نژاد پی برد و بر اساس مطالعات و تحقیقات خود در طی مدت کوتاهی جوامع بین‌المللی پرورش اسب را مجاب به قبول این نوع اسب کوچک ایرانی به عنوان نژادی منحصر به فرد نمود.شواهدی مربوط به وجود یک اسب سواری اولیه و همچنین اسبی که متفاوت با اسبهای هند و اروپایی باشد در دست است.محققان سالها از وجود نقش یک اسب کوچک رویحجاریها در ایران آگاه بودند اما طراحان اغلب این طور تفسیر می‌کردند که حجاری اسبهای کوچک به دلیل کمبود جا بوده است.در بعضی از موارد این امر ممکن است دلیلی برای به تصویر درآوردن اندازه‌های متفاوت باشد، همان طور که این روش گاهی برای تمیز موقعیت دو یا چند تصویر به کار می‌رفته است ولی به ندرت در یک حجاری در مورد تندیس‌ها یاحیوانات رزمی که دارای اندازه‌های کاملا متفاوت هستند به کار گرفته شده است. تخت جمشید و دارابگرد نمونه‌هایی عالی از مورد آخر هستند. در حجاریهای تخت جمشید اختلاف اندازه بین اسب نیسایی و اسبهای کوچک لیدیایی به ۸/۲۱ سانتی متر می‌رسد. باتطابق این مقدار با اندازه‌های طبیعی، اختلاف قد این دو اسب ۴۰ سانتی متر است.در حجاریهای دارابگرد که از زمان ساسانیان به جا مانده نیز اختلاف بین اندازه این اسبها در همین حد بوده است.اسب كاسپين به لحاظ ظاهری، تناسب اندام یک اسب بزرگ را دارد برخلاف بسیاری از پونیها که دارای دست و پای کوتاه و تنه درشت می‌باشند، دقیقا یک اسب مینیاتوری است که شناخت آن از روی عکس و تصویر به راحتی امکان پذیر نیست و از آن جا که شباهت زیادی با اسب نژاد عرب دارد، باید آن را در کنار یک شاخص قرار داد تا بتوان آن را تشخیص داد.سر کوچک، چشمها درشت و برجسته، پیشانی کمی محدب و گوشها کوچک است. پوزه آن‌ها معمولاً کوچک و دارای منخرین باز هستند. گردن آن‌ها معمولاً قوس دار، باریک و دارای تناسبی مطلوب می‌باشد. یال و دم پر پشت و زیبا، کمر تا حدودی کشیده و بدن آن‌ها تقریبا باریک است. اندام حرکتی در عین ظرافت دارای استخوان بندی بسیار قوی و محکمی می‌باشد. دارای سم بسیار سفت و بیضی شکل است که احتیاج به نعل بندی ندارد. از نظر رنگ این نژاد به رنگ‌های سفید، سیاه، نیله یا خاکستری، کرنگ، کهر همانند رنگ کرنگ می‌باشد فقط یال، دم، دست و پا سیاه می‌باشد. سمند که همانند رنگ طلایی است فقط موهای یال، دم و قسمت‌های پایینی دست و پا سیاه است. در این نژاد تا کنون اسب ابلق دیده نشده است. قد اسب كاسپين کمتر از ۱۲۰ سانتیمتر است.

 ۱-  اسب كاسپين فاقد Parietal Crest در جمجمه خود می‌باشد.

۲- استخوان کتف در اسب كاسپين پهن تر از سایر نژادهای ایرانی بوده و بیشتر به استخوان کتف نشخوار کنندگان شبیه است.

۳- متاکارپ و متاتارس اسب كاسپين نسبت به قد حیوان بلند تر و باریک تر می‌باشد.

۴- شش مهره اولی سینه‌ای دارای تیغه پشتی دراز تر نسبت به سایر نژادها می‌باشند و به خاطر همین اختلاف، جدوگاه در اسب كاسپين بسیار بالاتر از کپل قرار می‌گیرد.

۵- سم اسب كاسپين باریک و بیضی شکل و بیشتر شبیه به سم Equus Asinus می‌باشد تا شبیه سم Equus Caballus.

دندان های کوسه در مجموعه ای مرتب شده اند که زمانی که یک دندان آسیب دیده و یا از دست می رود، توسط یکی دیگر جایگزین می شود. بیشتر کوسه ها در حدود 5 ردیف دندان در هر زمان دارا می باشند. بزرگترین مجموعه در جلو است و بیشترین کاربرد را نیز دارد. یک گاو کوسه نر دارای 50ردیف دندان است که مجموعا حدود 350 دندان می باشد.( برخی از ردیفها ناقص می باشد).بطور متوسط کوسه ها می توانند در طول عمر خود حدود 30000دندان از دست می دهد.طول عمر متوسط یک کوسه 30 سال است.دندانهای کوسه بجای لثه مستقیما به فک چسبیده است و در طول عمر بطور مداوم جایگزین می گردد.نرخ جایگزینی دندان از یکبار در هر 8 الی 10روز و یا  در چند ماه متغیر است.همچنین این جایگزینی از یک دندان تا کل یک ردیف در یک زمان (در کوسهcookiecutter) دیده می شود.

انواع کهن ترین کوسه ها تا 450 میلیون سال پیش، متعلق به اواخر دوره اردوویسین بوده اند، و آنها بیشتر از دندان های فسیل شده خود شناخته شده اند.شایع ترین دندان کوسه فسیلی یافت شده ،مربوط به دوران سنوزوییک (در 65 میلیون سال گذشته) است.

بقیه در ادامه نوشتار