چبررسی استخوان‌های فسیل شده لوسی، انسان‌تباری با ۳.۲ میلیون سال قدمت، نشان می‌دهد که علت مرگ او سقوط از بلندی، به احتمال زیاد سقوط از یک درخت بوده است.

سیتی‌اسکن استخوان‌های لوسی آسیب‌هایی را نشان می دهد که شبیه به آسیب‌های استخوانی ناشی از افتادن در انسان‌های امروزی است.

این یافته این نظریه را تقویت می کند که Australopithecus afarensis (انسان‌وارهای جنوب عفار) حداقل بخشی از زندگی خود را روی درخت می‌گذرانده‌اند.

این تحقیق را تیمی از دانشمندان آمریکایی و اتیوپیایی انجام دادند و به این نتیجه رسیدند که یک سقوط "عمودی" به احتمال زیاد علت مرگ لوسی بوده است.

پروفسور جان کاپلمن از دانشگاه تگزاس در آستین می‌گوید بررسی استخوان‌های لوسی مشابه چیزی است "که همه روزه در در اورژانس‌های تمام دنیا" انجام می‌شود:

"ما آنجا نبودیم و چیزی ندیدیم اما مجموعه شکستگی‌هایی که ما تشخیص دادیم کاملا با آنچه در حجم عظیمی از کتاب‌های ارتوپدی بعنوان شکستگی بر اثر افتادن از بلندی آمده مطابقت دارد."

لوسی که فسیل استخوان‌هایش در سال ۱۹۷۴ در عفار اتیوپی کشف شد نام خود را از ترانه بیتلز، "لوسی در آسمان با الماس‌ها"، گرفته چون در زمان کشف فسیل‌ها، گروه اکتشافی دائم به این ترانه گوش می‌کردند.

فقط چهل درصد از استخوان‌های لوسی به دست محققان رسیده است اما این انسان‌وار توجه افکار عمومی را به خود جلب کرد و یکی از معرف‌ترین فسیل‌ها از اجداد انسان امروزی است.

لوسی که حدود ۱.۱ متر قد داشته در زمان مرگ زن جوانی بوده است.

شواهدی در دست است که انسان‌واران جنوب عفار ایستاده و روی دو پا راه می رفته‌اند و بر خلاف اجداد خود قدرت گرفتن با پاهایشان را از دست داده بودند. علاوه بر این بالاتنه آنها برای بالا رفتن بسیار مناسب بوده است.

فسیل لوسی مثل بسیاری از فسیل‌ها شکستگی‌های متعدد دارد اما دانشمندان با سی‌تی‌اسکن سعی کردند مشخص کنند کدام شکستگی محصول زمان زندگی و مرگ لوسی بوده و کدام یک بعد از مرگ او ایجاد شده است.

به گفته پروفسور کاپلمن که سی سال است در مورد لوسی تحقیق می‌کند، استخوانها لوسی با مجوز دولت اتیوپی در خفای کامل برای سی‌تی‌اسکن با وضوح زیاد به دانشگاه تگزاس منتقل شده و مدت ده روز، بی وقفه روز و شب از او تصویربرداری شده است.

با استفاده از این تصاویر که جزئیات بسیار ریز استخوانهای لوسی را نشان داد چندین شکستگی "مویی" در استخوانها لوسی پیدا شد. این نوع شکستگی شبیه این است که که ترکه‌ای را خم کنید تا ناگهان بشکند. این اتفاق در استخوان‌های یک انسان زنده و سالم رخ می‌دهد:

"لوسی وقتی زنده بوده دچار این شکستگی‌ها شده اما علامت بهبود و جوش‌خوردگی در استخوان‌های او دیده نمی‌شود، بنابراین به احتمال زیاد این شکستگی‌ها در زمان مرگ لوسی حادث شده‌اند."

پروفسور کاپلمان می گوید: "اگر به شکستگی دنده‌ها نگاه کنید، دنده اول شکسته که نادرترین شکستگی دنده است. این یعنی ضربه بسیار شدیدی به قفسه سینه وارد شده بود."

پروفسور نانسی لاول از دانشگاه آلبرتا درباره یافته‌های پروفسور کاپلمان می‌گوید: "ظاهرا تخیلی به نظر می‌رسد اما چیزی وجود ندارد که تفسیر او را نقض کند."

"خرد شدن سر استخوان بازوی لوسی مهمترین تکه این پازل است. اگر فرضیه ما درست باشد لوسی وقتی دستش را دراز کرده تا چیزی را بگیرد سقوط کرده است."

به جز این در جمجمه، آرواره، مهره‌ها، لگن، مچ پا و استخوان‌های پای لوسی هم شکستگی وجود دارد.

محققان کپی سه بعدی تصویر سر استخوان بازوی لوسی را به متخصصان ارتوپدی نشان داده‌اند و تاکنون همه نظر آنها این فرضیه را تایید کرده‌اند.

پروفسور کاپلمان می‌گوید کپی سه بعدی اسکن اسخوان را در ابعاد بزرگ چاپ کرده تا کاملا شبیه استخوان انسان به نظر برسد و جراحان آگاه نبوده‌اند که به تصویر یک استخوان ۳.۲ میلیون ساله نگاه می‌کنند.

"دولت اتیوپی با انتشار تصاویر سه بعدی شانه راست و زانوی چپ لوسی موافقت کرده تا هر کس علاقمند است آن را چاپ کند و خودش استخوان‌ها و فرضیه ما را ارزیابی کند."

پروفسور لاول که تفسیر پروفسور کاپلمان را کاملا متقاعدکننده می‌خواند می‌گوید مرگ بر اثر افتادن از نردبان یا درخت اتفاقی است که می‌افتد و نیازی هم نیست که درخت خیلی بلند باشد:

"علاوه بر این ما واقعا فکر می‌کنیم منطقه‌ای که فسیل لوسی در آن پیدا شده در زمان مرگ او درخت داشته است."

پروفسور کریس استرینگر از موزه تاریخ طبیعی لندن می‌گوید این سناریوی مرگ بر اثر افتادن از درخت با آنچه ما از انسان‌وارهای جنوب عفار می‌دانیم جور در می‌آید:

"آنها برای تغذیه، بعنوان سرپناه و برای محافظت از خود زمان‌هایی را بالای درخت می گذراندند."

"اگر لوسی جوان بوده مطمئنا بالای درخت برایش امن‌تر از روی زمین بوده که در آن شکارچیان پرسه می‌زدند."

شصت و هفتمین دوره جشنواره بین المللی فیلم لوکارنو که از قدیمی ترین جشنواره های فیلم جهان محسوب می شود، چهارشنبه شب، ششم اوت، در این شهر زیبای سوئیس افتتاح شد.

جشنواره لوکارنو امسال دومین دوره خود را با مدیریت کارلو شاتریان تجربه می کند؛ جشنواره ای که سعی دارد به مجالی برای کشف استعدادهای تازه در سینما بدل شود. اما از سویی نبود نام های بزرگ و شناخته شده در بخش مسابقه این جشنواره- که از بزرگ ترین جشنواره های سینمایی اروپاست- انتقادهایی را به همراه آورده است.

لوسی آخرین ساخته لوک بسون با بازی اسکارلت یوهانسن و مورگان فریمن، چهارشنبه شب به عنوان فیلم افتتاحیه به نمایش گذاشته شد؛ در پیاتزا گرانده میدان اصلی شهر که بزرگ ترین پرده سینمای اروپا را دارد و در طول جشنواره هر شب بین پنج تا هشت هزار نفر را در این مکان روباز گرد هم می آورد.

لوک بسون پیش از آغاز فیلم روی صحنه حاضر شد و از حضور در این میدان باشکوه و در کنار این پرده شگفت انگیز اظهار خوشحالی کرد.

لوسی بازگشتی است به حال و هوای فیلم لئون؛ نوعی اکشن بی حد و مرز که این بار به جای چاشنی حس و حال عاشقانه، سعی دارد با واقعیت های علمی دست و پنجه نرم کند.

یکی از این واقعیت ها که معمولاً کمتر به آن اشاره می شود این است که ما تنها از ده درصد از نیروی مغزمان استفاده می کنیم. در فیلم مواد مخدر بسیار قوی ای که در شکم یک دختر به زور جاسازی شده، به درون بدن او رسوخ می کند و این دختر - که کسی نیست جز اسکارلت یوهانسون که حالا دارد در نقش دخترهای فرازمینی با نیروی خارق العاده جا می افتد- رفته رفته می تواند از درصد بیشتری از مغزش استفاده کند.

نهایت استفاده صد درصدی از مغز او - همان طور که می توان حدس زد- به جایی ختم می شود که این دختر می تواند به چیزی غیر مادی بدل شود؛ نوعی خدا که در صحنه ای که او انگشتش را به انگشت یک میمون می رساند- یادآور نقاشی معروف میکل آنژ، "آفرینش آدم"، در سقف کلیسایی در واتیکان- بر این وجه تاکید می شود.

تلاش فیلم برای توضیح مسائل علمی- که مورگان فریمن به عنوان یک پروفسور نماینده آن است- گاه به عنوان وصله اضافه ای در فیلم خودنمایی می کند که سعی دارد یک اکشن خوش ساخت را به عنوان یک فیلم علمی معرفی کند.

جز آن بازگشت بسون به سینمای اکشن پرخرج با ستاره های سینما، بازگشت پرسر و صدا و نسبتاً موفقی است که البته کماکان یک فیلمساز با توانایی خلق هنری را به دور از اوج خود به نمایش می گذارد؛ اوجی که حتی در فیلم جمع و جور اخیر او- آنجل- قابل ستایش بود.

تقدیرهای ویژه

بخش نمایش فیلم های کلاسیک و تقدیر از بزرگان سینما بخش بسیار مهم و قابل توجهی در جشنواره لوکارنو است که هر ساله مورد استقبال قرار می گیرد.

آنیس واردا، فیلمساز مستقل و متفاوت سینمای فرانسه، به دلیل یک عمر فعالیت سینمایی یوزپلنگ افتخاری دریافت می کند و هشت فیلم او از جمله فیلم معروف کلئو از پنج تا هفت به نمایش در خواهد آمد.

ژان پی یر لئو بازیگر معروف فیلم های تروفو و گدار هم جایزه یوزپلنگ یک عمر فعالیت سینمایی را دریافت می کند و چهار فیلم او از جمله مذکر مونث به نمایش گذاشته می شود.

ژولیت بینوش هم از بازیگرانی است که امسال مورد تقدیر قرار می گیرد. از او دو فیلم کپی برابر اصل (عباس کیارستمی) و آبی (کریستوف کیشلوفسکی) به نمایش در می آید.

رومن پولانسکی، فیلمساز تحسین شده لهستانی، هم از میهمانان ویژه جشنواره است که در یک "جلسه آموزشی استادان" (Masterclass) شرکت می کند و تجربیات خود را با تماشاگران در میان می گذارد.

سینمای ایران

جشنواره لوکارنو یکی از سکوهای اصلی جهش سینمای ایران در جشنواره های جهانی بوده و تاکنون در حدود صد فیلم تاریخ سینمای ایران را در بخش های مختلف خود به نمایش گذاشته که در نوع خود رقم حیرت انگیزی است.

اما علاقه این جشنواره به سینمای ایران افول کرده و از سال ۲۰۰۹ تا به امروز هیچ فیلم بلندی از سینمای ایران در بخش های مختلف این جشنواره به نمایش درنیامده است. سال گذشته تنها یک فیلم کوتاه ایرانی به نام اندورفین در این جشنواره به نمایش گذاشته شد، اما امسال حتی فیلم کوتاهی هم از سینمای ایران در بین ۲۷۴ فیلم پذیرفته شده در این جشنواره از ۴۷ کشور وجود ندارد.

فیلم های بخش مسابقه بین المللی